میرجاوه

شهرستان میرجاوه در شرق استان سیستان و بلوچستان قرار دارد. بیش از 350 کیلومتر از مرز ایران و پاکستان در این شهرستان جای گرفته است. مرز میرجاوه با پاکستان از مرزهای مهم کشور است.

مردم این شهرستان از قوم بلوچ و اهل سنت حنفی هستند و زبان آنها بلوچی با لهجه‌ی سرحدی است. مساحت این شهرستان در حدود 6000 کیلومتر مربع است و از 3 بخش و 7 دهستان تشکیل شده است. شهرستان میرجاوه در سال ۱۳۹۱ و با جدا شدن از شهرستان زاهدان تشکیل شده است.

میرجاوه جزء اولین شهرهای ایران است که ادارات شهربانی و گمرک در آن فعالیت می‌کرده‌اند.

آب و هوای این شهرستان گرم و خشک و بیابانی است و با توجه به قرار گرفتن در کمربند بیابانی دنیا، در شمار کم باران ترین مناطق کشور قرار می‌گیرد. البته بخش لادیز در این شهرستان، به دلیل اختلاف ارتفاع بیش از هزار متر با مرکز شهرستان میرجاوه و هم چنین قرار گرفتن در دامنه‌ی کوه تفتان دارای هوای مطبوع‌تر و بارندگی بیشتری است. سردترین نقاط استان سیستان و بلوچستان نیز در بخش لادیز قرار دارند.

در شهرستان میرجاوه چند رودخانه‌ فصلی وجود دارد که در صورت بارندگی، جاری می شوند اما دو رودخانه لادیز و تمین در شمار رودخانه‌های دایمی این شهرستان هستند.

آب لازم برای کشاورزی از آب رودخانه لادیز تامین می‌شود. با توجه به تنوع آب‌وهوا، محصولات کشاورزی متنوعی در این شهرستان تولید می‌شود که از میان‌ آن‌ها می‌توان به گندم، جو، ذرت، خرما، کُلزا، زردآلو، شلیل، گردو، هلو، بادام، آلبالو و گیلاس اشاره کرد.

با توجه به آثار باستانی از جمله دست‌ساخته‌های کشف شده در تراس رودخانه لادیز، به نظر می‌رسد قدمت این شهرستان به هزاران سال پیش باز‌گردد. مجموعه غار و گورستان هفتادملا که در روستای روپس دهستان تَمین قرار دارند، جزء جاذبه‌های گردشگری شاخص این شهرستان هستند. قدمت این گورستان به دوره اسلامی میانه بازمی‌گردد. ساختمان‌های شهربانی، راه آهن و اداره پست میرجاوه از دیگر دیدنی‌های این شهرستان است.

از میان آثار تاریخی و سایت‌های باستانی این منطقه می‌توان به دخمه‌ی انسان‌های اولیه، تپه‌های باستانی و قبرستان‌های باستانی در لادیز، قلعه چهل دختر، قلعه لادیز و چاه‌های مربوط به معادن باستانی در جون‌آباد، درگیابان، چلنگ و خارستان بخش لادیز اشاره کرد.

آبگوشت، کباب، تنورچه و آب بنه یا آبگوشت بنه از غذاهای معروف و خوش‌طعم مردم این منطقه است.