شهر شیراز(مرکز استان فارس) درگذشته دارای شش دروازه بود که نام این دروازه‌ها عبارت است از: دروازه قرآن، دروازه اصفهان، دروازه سعدی، دروازه قصابخانه، دروازه کازرون و دروازه شاه داعی الی اله«دروازه قرآن» کهن ترین دروازه شیراز از میان شش دروازه قدیم این شهر است. این دروازه بر سر راه یکی از ورودیهای شیراز جای گرفته که «اصفهان» را به «مرودشت» و «فیروزآباد» میرساند.
نام این دروازه که در گذشته «تاق قرآن» خوانده میشده است به علت قرار گرفتن قرآنی در بالای دروازه است تا مسافرانی که از زیر این دروازه رد می‌شوند، بیمه و متبرک شوند. دروازه قرآن در دوران کریم‌خان زند بازسازی شد.در بازسازی دوران زندیه، اتاقی در بالای دروازه اضافه شد و دو جلد قرآن نفیس به خط «سلطان ابراهیم بن شاهرخ تیموری»، در این اتاقک قرار داده شد. قرآنهای نفیس قرارداده شده در دوران زندیه به دلیل بزرگ بودن و سنگین بودن آن‌ها به قرآن «هفده من» معروف است قرآنهای یاد شده امروزه به موزه پارس در شیراز منتقل‌شده‌اند. این دروازه در دوران قاجار به علت آسیبهای وارده به علت زلزله مجدداً بازسازی شد.
در سال ۱۳۱۵ هجری شمسی، بنای تاریخی دروازه قرآن، به دست شهردار وقت شیراز تخریب شد. 13 سال بعد دروازه جدیدی در نزدیکی بنای دروازه قدیمی به همت یکی از بازرگانان شیرازی به نام حاج حسین ایگار( معروف به «اعتماد التجار» )ساخته شد.دروازه جدید ابعادی بزرگ‌تر داشت و شامل دهانه قوس تیزه دار و دو ورودی کوچک در دو طرف دروازه، می‌شد.در بنای جدید آیاتی از قرآن به خط ثلث و نسخ دورتادور بنا نوشته‌شده است.
دروازه قرآن در میان «باباکوهی» و «چهل مقام» و بر روی تنگه «الله اکبر» در نزدیکی «فلکه طاووسیه» و آرامگاه «خواجوری کرمانی» قرار گرفته است.
دروازه قرآن که نامش در میان آثار ملی ایران جای دارد از چند بخش ساخته شده است؛ دهانه، تاق تیزه دار، 2 تاق کوچک و 2 درگاه در دو سوی. تاق بلند دروازه کجاوه ای خوانده میشود.
میتوان گفت که شیراز شهری چهار فصل است، اما باید توجه کرد که در تابستان گرما میتواند مشکلاتی را ایجاد کند. شهر شیراز که به شهر مسجد صورتی در میان گردشگران خارجی معروف است و به آفتاب جنگش شهرت دارد، ممکن است برای افرادی که به عنوان مسافر از این شهر بازدید میکند خوشایند نباشد.
