مینیاتور ایرانی یکی از آثار هنری درخشان فرهنگ گذشته ایران است. برخی از محققان می گویند که پیدایش این گونه نقاشی ها در ایران به دوره هخامنشیان برمی گردد، در حالی که این هنر را می توان در داخل غارها یافت. نمونه هایی در غارهای استان لرستان کشف شده است. به تصویر کشیدن صحنه های نبرد، شکار و حیوانات توجه شده است.

از 7000 سال پیش سفال و مهره های استوانه ای و نشانه هایی از عقیق و یشم موجود است که طراحان و نقاشان ایرانی با نهایت استادی نقوش انسان و حیوان را به اشکال مختلف نقاشی کرده اند. این نقوش جدا از هنر نقاشی، هنر قلم زنی را نیز نشان می دهد. این نقاشی های عالی بر روی سطوحی که اندازه آنها بیش از چند سانتی متر نیست ایجاد شده است. اساس مینیاتورهای ایرانی را می توان حکاکی و نقاشی این مهره ها دانست. می‌توان با ویژگی‌های نقاشی ایرانی در نمونه‌های مفرغی که در استان لرستان به دست آمده و حجاری‌های دوره هخامنشی آشنا شد. تزیین کاخ آپادانای شوش با آجرهای لعابدار مربوط به دوره داریوش اول نیز نقاشی ایرانی را در دوران باستان نشان می دهد.

هنر نقاشی ایرانی در سال ۱۳۹۹ در فهرست میراث فرهنگی ناملموس بشریت به ثبت رسید. مینیاتور یا نقاشی تابلویی است دو بعدی، ظریف و کوچک که بیشتر به خاطر تصویرگری کتاب‌های بزرگان ادبیات فارسی شهرت دارد، اما علاوه بر کتاب، از این نقش‌ها و نگاره‌های زیبا در طراحی فرش، لباس، سفال و... و تزئین دیوار کاخ ها و ساختمان ها. در فرآیند طراحی مینیاتورهای نفیس قدیمی که عمدتاً توسط حاکمان سفارش می شد، از موادی مانند طلا و نقره نیز استفاده شد. تفاوت اصلی نقاشی ایرانی با سایر سبک های نقاشی رایج در جهان، رئالیسم و ​​ناتورالیسم است. اساس نقاشی در ایران پیوند با قلمرو پادشاهی است. محوطه سازی در نقاشی ایرانی تخیلی و افسانه ای است. در باغ ها همیشه به نظر می رسد جشن بهاری است.

هنر اسلامی پس از گسترش اسلام در ایران و سایر نقاط جهان زمانی ظهور کرد که بر فرهنگ ملل مختلف تأثیر گذاشت. نخستین آثار نقاشی ایرانی در دوران اسلامی به صورت طرح هایی در آثار معماری و اشیاء مصرفی مردم پدیدار شد، سپس خلق نقاشی روی کتاب که بعداً فردی خلاقیت را در این فرآیند به ارمغان می آورد.

یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایی که در دوره‌های مختلف هنر اسلامی - ایرانی به تصویر کشیده شده، شاهنامه فردوسی است.مینیاتور ایرانی یکی از آثار هنری درخشان فرهنگ گذشته ایران است. برخی از محققان می گویند که پیدایش این گونه نقاشی ها در ایران به دوره هخامنشیان برمی گردد، در حالی که این هنر را می توان در داخل غارها یافت. نمونه هایی در غارهای استان لرستان کشف شده است. به تصویر کشیدن صحنه های نبرد، شکار و حیوانات توجه شده است.

از 7000 سال پیش سفال و مهره های استوانه ای و نشانه هایی از عقیق و یشم موجود است که طراحان و نقاشان ایرانی با نهایت استادی نقوش انسان و حیوان را به اشکال مختلف نقاشی کرده اند. این نقوش جدا از هنر نقاشی، هنر قلم زنی را نیز نشان می دهد. این نقاشی های عالی بر روی سطوحی که اندازه آنها بیش از چند سانتی متر نیست ایجاد شده است. اساس مینیاتورهای ایرانی را می توان حکاکی و نقاشی این مهره ها دانست. می‌توان با ویژگی‌های نقاشی ایرانی در نمونه‌های مفرغی که در استان لرستان به دست آمده و حجاری‌های دوره هخامنشی آشنا شد. تزیین کاخ آپادانای شوش با آجرهای لعابدار مربوط به دوره داریوش اول نیز نقاشی ایرانی را در دوران باستان نشان می دهد.

هنر نقاشی ایرانی در سال ۱۳۹۹ در فهرست میراث فرهنگی ناملموس بشریت به ثبت رسید. مینیاتور یا نقاشی تابلویی است دو بعدی، ظریف و کوچک که بیشتر به خاطر تصویرگری کتاب‌های بزرگان ادبیات فارسی شهرت دارد، اما علاوه بر کتاب، از این نقش‌ها و نگاره‌های زیبا در طراحی فرش، لباس، سفال و... و تزئین دیوار کاخ ها و ساختمان ها. در فرآیند طراحی مینیاتورهای نفیس قدیمی که عمدتاً توسط حاکمان سفارش می شد، از موادی مانند طلا و نقره نیز استفاده شد. تفاوت اصلی نقاشی ایرانی با سایر سبک های نقاشی رایج در جهان، رئالیسم و ​​ناتورالیسم است. اساس نقاشی در ایران پیوند با قلمرو پادشاهی است. محوطه سازی در نقاشی ایرانی تخیلی و افسانه ای است. در باغ ها همیشه به نظر می رسد جشن بهاری است.

هنر اسلامی پس از گسترش اسلام در ایران و سایر نقاط جهان زمانی ظهور کرد که بر فرهنگ ملل مختلف تأثیر گذاشت. نخستین آثار نقاشی ایرانی در دوران اسلامی به صورت طرح هایی در آثار معماری و اشیاء مصرفی مردم پدیدار شد، سپس خلق نقاشی روی کتاب که بعداً فردی خلاقیت را در این فرآیند به ارمغان می آورد.

یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایی که در دوره‌های مختلف هنر اسلامی - ایرانی به تصویر کشیده شده، شاهنامه فردوسی است.