تنگه رازیانه

تنگه رازیانه یکی از پدیده‌های زمین‌شناسی دیدنی در غرب ایران به شمار می‎رود. این تنگه در دره‎ای وسیع و سرسبز واقع شده که رودی نیز در آن جاری است. تنگه رازیانه بر سر راه ایلام به بدره قرار دارد. با طی مسیری حدوداً 50 کیلومتری می‎توان به تنگه دست یافت.

تنگه رازیانه مساحتی حدود ۳۰ هکتار را در بر دارد و طول مسیر مارپیچ آن به ۳ کیلومتر و عرض حداکثر ۵ متر می‎رسد. این تنگه در دامنه ارتفاعات «کبیرکوه» قرار دارد.

علاوه بر چشم‎اندازهای طبیعی و منحصربه‎فرد، تنگه رازیانه دارای یک راه باستانی هم هست که از کوهپایه‌ها عبور کرده و سپس با گذر از تنگ رازیانه، به روستای «گنجه» و سپس به روستای «پاکل گراب» و منطقه «چنارباشی» می‎رسد. به سبب وجود همین راه تاریخی، آثار باستانی پرشماری از این منطقه به دست آمده است.

دلیل شکل‎گیری این تنگه در ابتدا به علت وقوع زمین لرزه و شکستگی لایه‎های ضخیم آهک بوده که سبب به وجود آمدن این شکاف عمیق در دل زمین شده است. اما این تنها برای ایجاد چنین پدیده‎ای کافی نبود. بلکه عوامل دیگری از جمله فرسایش، اختلاف ارتفاع و به واسطه آن وجود شیب‎های تند و درنهایت وضعیت پستی و بلندی زمین، همه باهم موجب شکل‎گیری چنین تنگه‎ای بر روی سطح زمین شده است.

جنس دیواره‎های تنگه رازیانه، آهک با ترکیبات کربنات کلسیم است. در شکاف تنگه، که عرض آن در بعضی قسمت‎ها به یک متر هم می‎رسد، آب باریکه‎ای جریان دارد که در مقابل دیواره بلند 15 تا سی متری تنگه، ناچیز است. آب داخل تنگه از سرچشمه‎های «سراب گرو» جریان می‎یابد و با این‎که در فصل تابستان بسیار کم است، اما در زمستان و بهار پرآب و جاری است.  

تنگه رازیانه به واسطه اقلیم منحصربه‎فرد و آب و هوای مناسب، زیستگاه گیاهان و جانوران بسیاری به شمار می‎آید. از جمله این موجودات می‎توان از گونه‎های مختلف پرندگان و خزندگان نام برد. همین موضوع وجود پتانسیل‎های گوناگون طبیعت‎گردی از جمله پرنده‎نگری را آشکار می‎سازد.  علاوه بر این‎ها تنگه رازیانه از نظر پژوهش‎های علمی نیز خطه پرارزشی به حساب می‎آید و همواره مورد توجه پژوهشگران علوم زمین‎شناسی و همچنین آب‎های زیرزمینی بوده است.