محمد تقی بهار فرزند حاجی میرزا محمد کاظم صبوری، ملک الشعرای آستان قدس رضوی است. وی در سال 1265 هجری شمسی در مشهد متولد شد. نظر به اینکه محمد کاظم صبوری ملک الشعرای آستان حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام بود هر وقت به-مجالس و محافلی می رفت فرزندش محمد تقی را با خود می برد و او را با محیط و مردم آن سامان آشنا می کرد، بدین سبب محمد-تقی خیلی زود با مردم آشنا شد و در میان آنها نام و نشان یافت. در کشاکش اوایل مشروطه طلبی پدر او در مشهد درگذشت و بهار جوان در میان آن علما و گویندگان نام آور از طرف مظفر الدین شاه به جای پدرش به مقام ملک الشعرایی امام رضا رسید. بهار با اینکه دارای مقامی بود که طبعاً باید از جریانهای سیاسی کناره گیری می کرد اما طبع آزادی خواه او سکوت و سکون را قبول نمی-کرد. در آن زمان در مشهد روزنامه ی طوس و روزنامه ی خراسان مخفیانه منتشر می شدند. بهار، با نام مستعار با این روزنامه ها همکاری می کرد. او در سال 1289 شمسی امتیاز روزنامه نوبهار را گرفت که بارها توقیف شد و هربار بهار با نام جدیدی روزنامه را راه اندازی می کرد. بعد از مدتی بهار از طرف مردم کَلات و دره گز به نمایندگی مجلس انتخاب شد و از مشهد به تهران نقل مکان کرد. در تهران نیز فعالیت های روزنامه ی خود را از سر گرفت و علاوه بر روزنامه ی نوبهار با روزنامه های مختلف دیگر نیز همکاری می کرد. در سال 1303 بهار در مجلس نطق تندی ایراد کرد و هنگای که قصد داشت از مجلس خارج شود، واعظ قزوینی مدیر روزنامه ی رعد قزوین که شباهت به بهار داشت در جلوی مجلس به جای او مورد اصابت گلوله قرار گرفت و از پای درآمد، بهار در این باره قصیده ی یک شوم را سرود. از تصنیف ها و ترانه های سروده ی بهار می توان به بهار دلکش، باد صبا بر گل گذر کن، ای شکسته دل، ای کبوتر، گر رقیب آید، ایران هنگام کار، مرغ سحر، به اصفهان رو و تصنیف های جاودانه ی بسیار دیگری نام برد.
مهمترین اثر ادبی بهار دیوان اشعار اوست برخی از منتقدین ادبی بر این عقیده اند که پس از جامی در انسجام کلام و روانی طبع و جامعیت شاعری هم رده ی بهار نداشته ایم از اوست "برو کار می کن مگو چیست کار/ که سرمایه ی جاودانی است کار؛ نگر تا که دهقان دانا چه گفت/ به فرزندگان چون همی خواست خفت؛ که میراث خود را بدارید دوست/ که گنجی ز پیشینیان اندر اوست؛ من آن را ندانستم اندر کجاست؛ پژوهیدن و یافتن باشماست..." در تابستان 1329 آخرین اثر خود قصیده ی جغد جنگ را سرود و برای همیشه دفتر اشعار خود را در هم پیچید. در دوم اردیبهشت 1330 محمد تقی بهار دار فانی را وداع گفت. آرامگاه او در شمیران تهران درباغ آرامگاه ظهیرالدوله قرار دارد.
