پلاس یک نوع گلیم پشمی است و از دیرباز به عنوان زیرانداز برای محافظت از رطوبت، سرما و گرمای زمین به کار می رود. از این بافته ها برای پوشاندن کف چادرهای عشایر خراسان شمالی که اغلب در مناطق مرطوب اسکان می کنند و یا در خانه های روستایی استفاده می شود. در پلاس زمینه ی کار اغلب از خطوط افقی و رنگارنگ تشکیل می شود. از پلاس برای سجاده ی نماز و سفره پیش پای عروس نیز استفاده می شود. پلاس و جاجیم از لحاظ نقوش ظاهری شبیه به یکدیگراند. اما خطوط در جاجیم عمودی و در پلاس افقی است.
پلاس در سایر نقاط ایران نیز بافته می شود اما در خراسان شمالی به صورت پیچ باف کار می شود. در بافت پلاس از گره خاصی استفاده نمی شود بلکه نقش های آنرا با عبور دادن نخ های رنگی از پشت چله می بافند. برای محکم کردن بافت، پود زیر و رو داده می شود و به خاطر همین عمل است که نقشه های پلاس حالت برجسته به خود می گیرد. بافته های عشایر بر روی دارهای زمینی (افقی) صورت می گیرد و از پشم گوسفندان دست پرورده خود برای بافته های خود استفاده می کنند. زنان عشایر نیز از این قاعده پیروی کرده و از پشم گوسفندان چله و خامه مورد نیاز خود را ریسیده، رنگ کرده و پلاس، قالی و بافته های دیگر تولید می کنند.
با توجه به طول و عرض قالی و پلاس، دار را انتخاب می کنند و چله کشی را مستقیماً بر روی دار انجام می دهند. نوع چله کشی پلاس چله کشی فارسی یا ضربدری است. پس از چله کشی سر دار و زیر دار را گِل یا چسب خمیری (مقداری آرد را در آب حل کرده و چسب خیلی رقیقی را به دست می آورند) می مالند که به دلیل داشتن خاصیت چسبندگی این مواد هرگاه چل های پاره شود از شل شدن چله های دیگر جلوگیری می شود. قبل از شروع بافت عمل قاییماه یا قایمه (که همان زنجیره بافی است) را انجام می دهند که این عمل را برای محکم شدن چله ها در ابتدای کار و همچنین تنظیم آنها انجام می دهند. بعد از قایمه، گلیم ساده ای به نام طپراق یا طفراق که حدود پنج سانتیمتر است برای محکم شدن ابتدای کار بافته می شود. البته بین پنج سانتیمتر طپراق نخی الوان به صورت برجسته عبور داده می شود که به عنوان زینت به کار می رود و نام آن آلاجا یا ساچ باقی است (در واقع همان ملیله بافی است که در قسمت گلیم-قالی و گلیم های دیگر استفاده می شود.) بعد از انجام این مراحل با توجه به طرح انتخاب شده بافت پلاس انجام می شود.