بخارا شهری است مشهور از ماورالنهر و مشتق از بخار است به معنی دانش بسیار، چون در آن شهرعلما و فضلا بسیار بوده اند بدین نام مشهور شده است. این شهر امروزه یکی از شهرهای بزرگ کشور ازبکستان است. ابریشم و پنبه محصول عمده ی آن است. محصول پنبه‌ی آن به قدری زیاد بوده که مقدار کثیری از آن به عراق صادر می شده است. با توجه به اینکه در روزگاران گذشته در این شهر محصولاتی مانند ابریشم و پنبه موجود بوده است، هنرمندان بخارایی از محصولات آن، هنر سنتی ویژه ای ابداع کردند که به بخارادوزی معروف شده است.
این دوخت از دوخت های بسیار زیبا و ظریف و پرکاری است که هنرمند با صرف وقت زیادی می تواند نمونه ای از آن را تهیه کرده و در اختیار علاقه مندان قرار دهد. این نوع سوزن دوزی متاسفانه تاریخ مشخصی ندارد ولی آنچه مسلم است در دوره ی سلجوقیان از رواج کامل برخوردار بوده و آثار موجود در موزه های جهان موید این امر است. در دوران مغول و عصر تیموری با توجه به اهمیت شهر بخارا و جمع بودن فضلا و هنرمندان در آن شهر، این هنر به منتها درجه ی شکوه و عظمت خود رسید و هنرمندان توانستند با تحمل زحمات طاقت فرسا، تحولی در این هنر ظریف به وجود آورند، در این دوره هنرمندان به تولید انواع بخارادوزی روی پارچه ی تافته به صورت دو رو نیز می پرداخته اند که در نوع خود از بی نظیرترین پدیده های هنری به شمار می رفت.
نگاره هایی که در این سوزندوزی مورد استفاده قرار می گرفت عبارت بودند از: گل های میخک، گل های اناری، شاه عباسی، نقوش هندسی، گل های جناقی، گل های سیبی، گل گلدانی، گل وبوته ای، لچک مداخل و ترنج و سرترنج تاجی، افسری، برگهای ختایی، گل ساعتی، شمسه ایی، بازوبندی و بند رومی، بته جقه ای، تاکی و شجری. و از رنگ هایی که در این دوخت عمومیت دارند می توان به رنگ های قرمزشرابی، نیلی سیر، سفید، سبز یشمی، زرد، خردلی، قهوه ای و نارنجی اشاره کرد.
پارچه ایی که به عنوان زمینه در این دوخت استفاده می شود بیشتر چلوار یا کتان و متقال و به ندرت پارچه ی پشمی یا ابریشمی است. از این دوخت بیشتر برای تزیین پرده ها، روکرسی، رومیزی، رورختخوابی، سجاده، کوسن، تابلوهای تزیینی و بسیاری دیگر استفاده می شود. از این نوع دوخت اکنون در موزه های آرمیتاژ، متروپولیتن، لوور، موزه هنرهای تزیینی پاریس و موزه ی بریتیش نگهداری می شود. بیشتر این دوختها در پرده های بزرگ بیش از سه متر به کار گرفته شده و اکثراً فاقد زمینه ی اصلی است و هنرمندان این فن با صبر و شکیبایی و با صرف سالیان سال وقت گرانبهای خود موفق به آفرینش چنین پدیده های هنری شده اند. امروزه این هنر ارزشمند در شهرهایی مانند تهران احیا شده است.