استاد علی اصغر بهاری هنرمند چیره دست و بزرگوار ساز اصیل و پرقِدمت کمانچه است. در مورد تولدش اینطور گفته است "آن طور که در پشت جلد قرآن مجید به خط پدرم آمده است. من در میانه ی بهار 1284 شمسی در عمارت باغ پدرم در تهران به دنیا آمدم" وی دوران کودکی را با ساز قره نی پدر و نوای نی لبک عمو سپری کرد.
در سن ده سالگی ساکن خانه ی پدربزرگ مادری اش (میرزا علیخان بهاری) شد. آن زمان تازه پدربزرگ اش شناسنامه گرفته بود و فامیل بهاری را که از شهر بهار در استان همدان وام گرفته شده است را انتخاب کرد و از آن پس همان نام فامیلی در شناسنامه ی او و سایر اعضای خانواده اش ثبت شد و ملقب شد به علی اصغرخان بهاری. در خانه ی همین پدربزرگش بود که با ساز کمانچه آشنا شد در خانه ی پدربزرگ نه تنها پدربزرگ بلکه پسرانش مانند او با مهارت و استادی این ساز را می نواختند. گروه میرزا علیخان و پسرانش اکبرخان، رضا خان، حسین خان و حسن خان در نواختن کمانچه در تهران آن ایام شهره ی عام و خاص بود. علی اصغر بهاری در ده سالگی تعلیم کمانچه را زیر نظر پدربزرگ آغاز کرد و در چهارده سالگی یک نوازنده ی کمانچه ی تمام و کمال شد.
چندی بعد وی به عضویت ارکستر ابراهیم خان منصوری درآمد برنامه ی این گروه اجرای موسیقی در جشن های دولتی بود. این روزگار برای بهاری ادامه داشت تا سال 1332 که ارکستر تعطیل شد. چندی از بیکاری وی نگذشت که دعوت نامه ای از رادیو به دستش رسید. در آن زمان رادیو تازه آغاز به کار کرده بود و داشت برنامه هایی شنیدنی پخش می کرد. یک روز حسین یاحقی می نواخت، دیگر روز ابوالحسن خان صبا و روز دیگر استادی دیگر. دوشنبه ها را به بهاری سپردند که با کمانچه تکنوازی کند. صدای ساز کمانچه بعد از مدتی مورد استقبال شنوندگان قرار گرفت.
او که دیگر کم کم داشت خودش را با ساز تازه وارد ویلون سرگرم می کرد بعد از استقبال مردمی تصمیم گرفت ویلون را رها کند و کمانچه بنوازد. کمانچه تا قبل از ورود بهاری به رادیو در منظر عموم به عنوان ساز مطربی مطرح بود و جایگاه خود را از دست داده بود او با بهره جویی از برنامه ی رادویی بار دیگر این ساز را مطرح کرد و جایگاه واقعی آن را برگرداند. دو سال بعد روح-الله خالقی در هنرستان موسیقی کلاس تعلیم کمانچه با مربی گری بهاری دایر کرد که سبب شد خیل عظیم مشتاقان برای فراگیری کمانچه روانه شود. کم کم دانشگاه تهران هم درس تعلیم و شناخت کمانچه را به دانشکده ی هنرهای زیبا اضافه کرد.
بهاری در جایی گفته است "می دانید موسیقی اصیل ما خودش نوعی عبادت خالق است. اصلاً رسیدن به مرتبه ی استادی در این هنر کار چندان سهل و آسانی نیست من بعد از هفتاد و پنج سال دوستی و مصاحبت با ساز شرم دارم استاد صدایم کنند" بهاری در تاریخ 20 خرداد 1374 دارفانی را وداع گفت.