یکی از ارزشمندترین آثار معماری و در حال حاضر موزه ای بی نظیر در دنیا، «موزه ی آب» در شهر یزد است. آب در فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه ای دارد به ویزه در مناطق کویری که سخت به دست می آید از این رو محل زندگی را آبادی می نامند که نشان از پیوند نزدیک جریان زندگی با وجود داشتن آب است.
از ویژگیهای موزه آب که در شهر یزد واقع شده بنای تاریخی آن است که این بنا در پنج طبقه وبا گذشتن یک رشته کاریز صدها ساله از میان آن طراحی شده است. در پشت بام این خانه چاهخانهای قرار دارد که به وسیله ی چرخ چاه از آن آب میکشیدند و آب انبار خانه را که در طبقه ی همکف قرار داشت پر میکردند.
در حال حاضر در این موزه اشیاء تاریخی از وسایل مرتبط با کندن کاریز (قنات)نظیر ابزار و دستگاههای اندازهگیری حجم آب، وسایل تأمین روشنایی در قناتها، اسناد و مدارک خرید و فروش آب، کتابچه میرابها و اسناد پخش آب، ظروف نگهداری و حمل آب و بسیاری از لوازم و اشیای ارزشمند دیگر تا اسناد و مدارک برخی از قناتهای اصلی یزد نگهداری میشود.
این ساختمان به درخواست یکی از بازرگانان عصر قاجاریه در سال 1266 خورشیدی ساخته شد. معماری شگفتآور این بنا از ساختارهای معماری اصیل و سنتی کویر پیروی می کند و الگوهای مردمداری و فرهنگ زندگی ساکنین آن در گذشته کاملاً در طرح و اجرای آن رعایت شده است.
مصالح به کار رفته در این بنای تاریخی عمدتاً از خشت، گل، آجر، کاه، گچ و چوب است و گچبری های منحصر به فردی در سازه ی بنا به کار رفته است. این مصالح پیوند خورده با معماری اصیل مناطق مرکزی ایران است که عموماً اقلیم خشک بیابانی و نیمه بیابانی داشته و این مصالح تاثیر بسزایی در تطابق با زندگی مردم با اقلیم منطقه دارد.