قزوین استانی در شمال غربی کشور است که با مازندران، گیلان، همدان، زنجان، مرکزی و البرز مرز مشترک دارد. اکثریت جمعیت این استان را فارس ها تشکیل می دهند و زبان غالب نیز زبان فارسی با لهجۀ قزوینی است. قزوین یک منطقۀ سرد و کوهستانی است که این عامل می تواند بر نوع پوشش مردمان این خطه اثرگذار باشد. وجود قلعۀ الموت بر وجاهت تاریخی این خطه افزوده است و نیز مجاورت با استان گیلان را می توان در نوع خاص پوشش زنان این منطقه و شباهت میان آنها اثرگذار دید. در گذشته مردان قزوینی پیراهن سفید ساده به تن می کردند که پس از آن جای خود را به یقه های بلند به نام یقه قزاقی داد و در نهایت نوعی یقه به نام ملایی جای آن را گرفت. پوششی سرتاسری، بلند و جلوباز برای روی سایر لباس های در میان مردان قزوین رایج بود که به آن ارخالق می گفتند. این لباس در کمر تنگ می شد و دامن آن کاملاً گشاد بود و در دو طرف چاک هایی داشت که از کمر شروع می شد و تا پایین می رسید. گیوه هایی به نام جوراب و آجیده پای افزار غالب مردان قزوین را شکل می داد که البته طبقات مرفه تر جامعه از گیوه ملکی که نوعی کفش بسیار مرغوب و ظریف بود استفاده می کردند. شلوار مردان نیز بلند و گشاد بود که تفاوت هایی در نوع بستن کمر آن، در میان طبقات مختلف جامعه وجود داشت. نکتۀ جالب توجه در توصیف پوشش مردان قزوینی محبوبیت کلاه در میان آنان است که بیانگر موقعیت اجتماعی و نیز اقتصادی آنها بود. زنان این خطه شلیته به پا می-کنند که در میان جوانان گلدوزی شده و مزین است. آنها نیم تنه ای به اسم یل به تن می کردند که بیشتر در میان زنان متمول رایج بود و هجدۀ دکمۀ فلزی متوالی روی آن دوخته می شد. در زیر شلیته شلوار مشکی می پوشیدند که دمپای تنگ داشت و کمر آن را با بند می بستند. کوینک، جومه، کراس، شگ، کول چوغا، قرقره تمبون و اوزون تمبون از دیگر پوشش های محلی رایج در قزوین بود. نکتۀ جالب توجه در پوشاک زنان این منطقه اهمیت پای افزار از منظر جایگاه اجتماعی و وضعیت اقتصادی خانواده بود، به طوری که افراد قشر ضعیف تر جامعه گیوه می پوشیدند و ثروتمندان کفش های چرمی به پا می کردند.
