استان چهارمحال و بختیاری از استان های کوچک ایران محسوب می شود که از شمال و شرق به اصفهان، از غرب به خوزستان، از جنوب به استان کهگیلویه و بویراحمد و از شمال غربی به لرستان منتهی می شود. این استان مرتفع ترین استان ایران است و از آن به بام ایران یاد می شود. همانطور که از نامش برمی آید این استان از دو بخش چهارمحال و بختیاری تشکیل شده است. بیش از یک سوم ساکنین این استان اقوام لر بختیاری هستند که در کنار فارس ها و ترک های قشقایی همزیستی دارند. زبان مردم نیز به همین صورت در قسمت چهارمحالی ترکی و در قسمت بختیاری به زبان لری بختیاری صحبت می کنند.
در اینجا به پوشاک مردمان غیور لر بختیاری می پردازیم که نه فقط در استان چهارمحال و بختیاری بلکه در چهار استان مجاور نیز سکونت دارند. مردمان این طایفه به دستۀ چهارلنگ و هفت لنگ تقسیم می شوند و لباسشان بسته به فصلی که در آن هستند اندکی تفاوت می-یابد. این خطه از آن دست نقاطی است که مردم در آن همچنان به پوشش سنتی خود پایبندند. مردان این منطقه از تن پوشی به اسم چوقا استفاده می کنند که از پشم بز تهیه می شود و در زمستان بدن را گرم و در تابستان سرد نگه می دارد. نقوشی به شکل ستون به رنگ سیاه چوقای بختیاری را از سایر اقوام متمایز می کند که با الهام از ستون های هخامنشی طراحی شده است. آنها کلاه نمدی بر سر می گذارند که در رنگ های مشکی، قهوه ای روشن و تیره و سفید تولید می شود؛ به این کلاه های خسروی می-گویند. شلواری به نام شولار دبیت به رنگ مشکی پوشش پایین تنۀ مردان این قوم است که گشاد است. آنها از گیوه به عنوان پاپوش استفاده می کنند.
زنان این خطه پیراهنی به نام جومه یا جوه به تن می کنند که دو چاک در طرفین دارد. زیر این پیراهن که تا کمر می رسد دامنی پرچین به نام شولارقری می پوشند که از پارچه ای با متراژ بالا نزدیک به 8 تا 10 دوخته می شود. روی جومه جلیقۀ مخملی به تن می کنند. شلوار زنان بختیاری معمولی است. برای پوشش سر از روسری حریر به نام مینا استفاده می-کنند. لچک کلاهی است که زیر روسری روی سر می گذارند. این روسری با انواع سکه، سنگ، مروارید، سنگ و پولک تزیین شده است. پای پوش ایشان نیز گیوه است.
