حصیر­بافی آن دسته از صنایع ­دستی است که در مناطق مختلف ایران و جهان به شیوه ­های مختلف و با استفاده از گیاهان گوناگون بافته می ­شود و قدمتی چندین هزار ساله دارد.

معمولاً در مناطق نزدیک به دریا و رودخانه این هنر رواج بیشتری دارد، زیرا ماده ی اولیه حصیر­بافی را گیاهان خودروی حاشیه ی مرداب و رودخانه ­ها تشکیل می­دهند. در بسیاری از مناطق نیز از ساقه ی گندم، جو، برنج و یا برگ درخت خرما برای بافت حصیر استفاده می­ شود. در استان بوشهر به دلیل فراوانی برگ و الیاف خرما و گیاهان خودرو شبیه به ساقه ی گندم که در اصطلاح محلی خاکه نامیده می­ شود، از دیرباز تولید انواع محصولات حصیری رایج بوده است. شیوه ی کار حصیر­بافی بدین صورت است که ابتدا ساقه­ های مناسب و هماهنگ (از لحاظ قطر) را جدا و درآب خیس می ­کنند، سپس سه تا پنج ساقه را در کنار یکدیگر قرار می­ دهند و به کمک ساقه ی دیگری به دور آن می ­پیچند، سپس آنها را به هم می­ بافند و اشیایی همچون زنبیل، کیف، جای نان یا میوه، زیرانداز، دیوارکوب و غیره تولید می­­ کنند. برای رنگ آمیزی برگ نخل جوهر رنگی از عطاری تهیه می­ کنند که نام آن "بقم" است.

بقم در رنگ ­های سبز، آبی، بنفش و نارنجی موجود است و حصیر­بافان آن ­را با زردچوبه مخلوط می­ کنند تا رنگ آن جلای بهتری داشته باشد و روشن­ تر شود. نقش ­ها در حصیر یا سبد و دیگر محصولات ذهنی­ باف هستند و به­صورت لوزی­ های کنگره ­دار و هندسی بافته می ­شوند.

مهمترین محصولات حصیری استان بوشهر از این قرار است: 1- نوعی فرش حصیری به نام "تک" که معمولا به عرض ده سانتی­متر بافته می ­شود و از این محصول به منظور پوشش سقف کپرهای روستایی استفاده می­ شود زیرا به دلیل نوع بافتش به راحتی آب باران را از خود عبور می­ دهد؛ 2- زنبیل کوچکی به نام "مغرف"؛ 3- "تویزه" دستبافته ی حصیری دایره ­ای شکلی است که به­ عنوان جای نان استفاده می­شود؛ 4- "تلی" ظرفی برای نگهداری گندم و سایر غلات؛ 5- "سپک" ظرفی سینی­مانند برای پاک­ کردن گندم؛ 6- "کنده" محل نگهداری میوه؛ 7- "چاکان" سبد جمع ­آوری خرما که گاهی به عنوان ترازو نیز استفاده می­ شود؛ 8- بادبزن؛ 9- طناب؛ و 10- کلاه حصیری. امروزه در روستاهای تابعه ی گناوه، دشتستان، دشتی، تنگستان، و کنگان حصیربافی رایج است.