رنگرزی یا صباغی به فرآیندی گفته می شود که در طی آن کالای نساجی مثل الیاف، نخ، پارچه و یا پوشاک در محلولی که شامل مواد رنگزا و مواد شیمیایی است رنگ آمیزی گردد و مولکول های کالای نساجی، پیوند محکمی برقرار کند. رنگرزی در ایران سابقه ی دیرینه ای دارد. استفاده از رنگهای سبز و قرمز و آبی و زرد در قالی کشف شده در منطقه ی مغولستان امروزی به نام پازیریک که متعلق به دوران هخامنشیان است نشان از قدمت رنگرزی در منطقه ی ایران دارد.
در دوران پس از اسلام دوران صفویه را دوران اوج و ترقی صنایع رنگرزی و قالی بافی می دانند. رنگ های متعددی که در بافت قالی ها به کار رفته است عبارتند از: قرمزسیر، آبی، سبز، زردکمرنگ و نارنجی؛ که این رنگ ها تقریباً معادل رنگ هایی هستند که امروزه در رنگرزی سنتی ایران از آنها استفاده می شود و نشانه ی بارز قدمت صنعت رنگرزی در ایران است. رنگرزان به کمک خلاقیت خود، ته رنگ هایی به وجود می آورند که با یکدیگر تفاوت جزیی داشتند. مثلاً در ترکیب رنگها، بنفش مخلوط با سرخ را برای ساختن رنگی مانند شاهتوتی که درخشش شگرفی داشت و یا با مخلوط بیشتری از زردتند آنها را به رنگ سرخ خرمالویی در میآورند. مراحل رنگرزی به اینصورت است که معمولاً کلاف پشمی یا ابریشمی را در حمام یا پاتیل آبگرم برای دو ساعت خیس می کنند، سپس آب کلاف را گرفته و در آب 30 تا 35 درجه همراه با مقدار کافی پاککننده می شویند. پس از آن مجدداً آبگیری کرده و با آب معمولی می شویند و پس از مرحله آبگیری خشک می کنند. در مرحله ی بعد عمل دندانه دادن انجام می شود دندانه کردن به معنای اضافه کردن زاج های مختلف است که به نام های زاج سیاه، سفید و سبز شناخته می شود به حمام رنگ در دمایی نزدیک به جوش است. زاج ها از سولفات های شیمیایی مخصوصی تشکیل شده اند و بسته به رنگی که تولید می شود مقدار و زمانش متفاوت است. مرحله ی بعد از دندانه رنگرزی است که در آن دمای ظرف رنگ را به نقطه ی جوش رسانده و کلاف ها را به همراه رنگ مورد نظر به مدت یک ساعت می جوشانند و هر پنج دقیقه یکبار به وسیله ی کفگیر چوبی هم می زنند. پس از یک ساعت اجازه می دهند ظرف رنگ به تدریج سرد شود سپس کلاف ها را خارج و اجازه می دهند در آفتاب خشک شود. رنگرزی سنتی به واسطه ی فرش دست باف صنعت پررونق روزهای قدیم قم محسوب می شد که به صورت سنتی پابه پای فرش دست باف تا به امروز رونق داشته است.