استان خوزستان در جنوب غربی ایران دارای آب و هوایی گرم و مرطوب است و از این رو، پوشش مردم در این منطقه عموماً از جنس پارچه های خنک و نازک است. خوزستان خطه ای است که در آن اقوام بسیار متنوعی زندگی می کنند تا آنجا که آن را متکثرترین استان ایران از منظر خرده فرهنگ ها می دانند. در میان این تنوع، سه قوم بزرگ عرب، لر و بختیاری بیشترین جمعیت این استان را به خود اختصاص داده اند. مردان عرب در خوزستان برای محافظت خویش از گرما و نیز گرد و غباری که در بیشتر فصول سال در هوای این استان وجود دارد، پارچه ای به نام چفیه روی سر خود می گذارند و برای نگه داشتن آن یک حلقۀ بافتنی سیاه رنگ به نام عقال روی آن قرار می دهند. لباس این مردان بسیار بلند است و تا سر پا می رسد و در رنگ های سفید، خاکی، طوسی، و قهوه ای تولید می شود. این پیراهن را در زبان محلی دشداشه می نامند. آنها پوشش دیگری به نام بشت یا خاچیه روی این پیراهن بر تن می کنند که آن نیز مشکی، سورمه ای یا قهوه ای است. اصل اساسی در انتخاب نوع پوشاک زنان عرب، رعایت پوشش کامل و حجاب اسلامی است؛ آنها چادر سیاهی به اسم عبایه به سر می کنند که شباهت زیادی به عبا دارد، اما براق است. آنها در زیر این چادر یک روسری به اسم شیله استفاده می کنند که روی سر و سینه را می پوشاند و آن را با گیره ای به اسم چلاب نگه می دارند که از جنس طلا یا نقره ساخته می شود و مزین به نگین فیروزه است. لباس زنان جوان تر از رنگ های شاد است و مسن ترها رنگ های تیره به تن می کنند. شلوار زنان عرب معمولی است و ثوب نام دارد. برخی از آنها از بوشیه یا نقاب برای پوشاندن صورت استفاده می کند. لازم به ذکر است که خالکوبی و حنا نیز بخشی از پوشش و زیور زنان این قوم به شمار می آید. و اما لرهای خوزستان شلواری سنتی به نام دبیت به پا می کنند که سیاه رنگ است و بالاپوشی جلوباز تا بالای زانو به نام چوقا که از پشم خودرنگ تهیه می شود. آنها چندین مدل کلاه بر سر می گذارند که شیوۀ استفاده از آن بیانگر موقعیت اجتماعی فرد است. زنان لر شلواری به پا می کنند که از پارچه ای با متراژ بسیار بالا تهیه می شود به همین دلیل این شلوار در هنگام پوشش بسیار پرچین می ایستد، به این شلوار تنبان قری می گویند. آنها پیراهنی یقه هفت می پوشند که از کمر به پایین چاک دارد و از جنس مخمل است و روی آن نیز یک جلیقۀ جلوباز می پوشند. بخش بسیار جالبی در پوشاک زنان لر سرپوششان است که از چند قسمت تشکیل شده است. پارچه ای سفید به نام لچکی که به پشت آن نیز پارچه ای مربعی دوخته می شود، این پارچه مزین به منجوق و نوارهای تزیینی و مهره هایی به اسم بوناست و با سکه و مهره تزیین شده است. این پارچه مربعی زلزله، مونجاق یا پی سری نام دارد و یک تا یک و نیم متر طول دارد و از پشت سر آویزان می شود. همچنین زنان لر به عنوان بخشی از پوششان، موهایشان را از دو طرق لچکی خارج کرده و آویزان می کنند. آنها همچنین از یک روسری بسیار بلند مستطیلی به اسم مینا روی لچکی استفاده می کنند.