استان فارس مرکز اصلی ایل بزرگ قشقایی در ایران است. پوشش عشایر قشقایی به نمادی برای شهر شیراز و استان فارس تبدیل شده است و در میان لباس های محلی سایر نقاط ایران از شهرت و محبوبیت خاصی برخوردار است. البته لازم به ذکر است که مانند سایر اقوام ایرانی، قشقایی های نیز در سایر استان ها مانند خوزستان، اصفهان، بوشهر، کهگیلویه و بویراحمد و نیز چهارمحال و بختیاری پراکنده اند، اما محل تمرکزشان استان فارس است. مسئلۀ مهم در تاریخ پوشش مردمان این خطه دستور رضاخان مبنی بر ممنوعیت استفاده از لباس های سنتی و یکدست کردن لباس های ایرانیان بود که به ترک موقت پوشش قشقایی ها و سپس ایجاد تغییرات جزئی در آن منجر شد. قشقایی ها مردمانی شاد و سرزنده هستند که به برگزاری انواع جشن ها و مراسم شاد بسیار علاقه دارند. این شیوۀ تفکر در نوع رنگهای انتخابی برای پوشش ایشان نیز هویداست. مردان ایل معمولاً ریش خود را می تراشند و با یک سبیل بلند شناخته می شوند. این مردان پیراهنی بی یقه سفید، شلوار گشاد سیاه و قبایی جلوباز که با کمربند بسته می شد به تن می کنند. ژاکت پوستی و جلیقۀ نمدی و نیز چوقا بخشی از پوشش این مردان است که چوقا پس از اصلاحات رضاشاه حذف شد. متعلقاتی مثل قطار فشنگ نیز بر ابهت پوشش این مردان می افزاید. آنها معمولاً گیوۀ ملکی به پا می کنند. علاوه بر کلاه خاص قشقایی که از موی گوسفند تهیه می شد، کلاه نمدی دوگوشی نیز پس از تغییرات در لباس قشقایی به پوشش مردان اضافه شد که همچنان محبوبیت دارد. زنان این قوم از شلیته یا تنبانی لایه لایه، تونیکی چاکدار در دو سمت و ژاکتی کوتاه به اسم ارخالق تشکیل شده است. لباس زنان قشقایی اکثراً توری و رنگارنگ است آنها برای روسری نیز از یک تور رنگی و مزین استفاده می کنند که آن را روی یک کلاه کوچک به نام کلاقچه می پوشند و زیر چانه گره می زنند. در اینجا نیز لباس مظهر شأن و جایگاه و طبقبۀ اجتماعی است. آنها در پوشش خود چیزی برای پوشاندن صورت ندارند. زنان ترک قشقایی یک پیشانی بند ابریشمی به نام یاقلق یا قالاق روی چارقد دور سرشان می بندند. زیورآلات جزئی از پوشش ترکان قشقایی محسوب می شود که شکل و فرم و اندازۀ آنها بیانگر میزان داراییشان است. زنان قشقایی برای پاپوش از کفش های دست سوز رایج در سایر نقاط ایران استفاده می کنند.
