دریاچه میقان

تالاب «میقان» در کنار روستاهای «راهزان»، «ده نمک» و «طرمزد»، در 10 کیلومتری کوه «تخت زرد»، در نزدیکی جنوب غربی «داوود آباد»، بر سر راه «فرمهین» و در 15 کیلومتري شمال شرقی اراك است. تالاب میقان که در گذشته به نام «نمکزار فراهان»، «کویر میقان»، «چغا ناوور» و «توزلو گل» نیز شناخته می­شده است، از تالاب­های کویری ایران است. این تالاب نزدیک به 25 هزار هکتار گستره دارد و در 1700 متری بالای سطح دریا است.

دریاچه میقان با 110 متر چهارگوش جای دارد. این دریاچه 3 جزیره دارد که بزرگ‎ترین آن‎ها در 500 متر گسترده است. دشت‎هايی آبرفتی پیرامون دریاچه را فرا گرفته است. این تالاب در بیشتر سال از سه رودخانه قره کهریز، فراهان و شهراب و با کمک چشمه ­های پیرامون و بارش­های آسمانی سیراب می­شود.

پیدایش تالاب میقان به دوره «پالئوسن» نزدیک به 50 میلیون سال پیش روی گسل سراسری زاگرس باز می‎گردد. در تراز زیرین تالاب میقان لایه­ ها و همچنین گنبدهای نمکی در گذر تاریخ زمین­ شناختی پدید آمده است. کویر میقان یکی از بزرگترین سرچشمه­ های «سولفات سدیم» جهان است که انباشت آن نزدیک به 30 میلیون تُن برآورد می­شود. خاک تالاب میفان مارن و رس است.

اکوسیستم تالاب و دریاچه میقان ایستگاه گروه‌هاى بزرگى از پرندگان مهاجر برای گذران سرمای زمستان است. نزدیک به 68 درصد از پرندگان استان مرکزی و همچنین 27 درصد از پرندگان کشور در میقان زیست می­کنند. همچنین سالانه نزدیک به 10 هزار درنای خاکستری در این زیست بوم فرود میایند. تالاب میقان یک گیاه بومی به نام «قره داغ» دارد. قره داغ یک گیاه شورزی است که پیرامون تالاب را گرفته و از پیشروی شن­ های کویر به دورن این بومسازگان جلوگیری می­کند. نزدیک به 40 هزار هکتار از زمین­ های پیرامون تالاب میقان را قره داغ فرا گرفته است.

پوشش جانوری تالاب میقان جدای از گرگ و روباه و مار، پرندگان مهاجری همچون اردک سرسبز و سرحنایی، آنقوت، غاز، لک لک، خوتکا، درنای سیبری و فلامینگو و همچنین پرندگان بومی همچون عقاب طلایی، بالابان، سارکپه، فاخته، کبوتر وحشی، باقرقره، کاکلی و خروس کولی را در بر می­گیرد.

پوشش گیاهی تالاب میقان هم نزدیک به 50 گونه شورزی را در خود جای داده است گیاهانی از جمله نی، جگن، اویارسلام، گندمیان، گون، شاهی، سیاهشور، اسفناج باغی، جگن، قره داغ، شور مرغ و گوریک را می‎توان در این تالاب دید.