باغ چشمه بلقیس

«باغ چشمه بلقیس» در کنار روستای «شهرک» در نزدیکی شهر «چرام»، سر راه چرام به «گچساران» و در 220 کیلومتری جنوب باختری «یاسوج» در استان «کهگیلویه و بویراحمد» است. این باغ در دشتی به نام «شهرک قلعه کره شهبازی» جای دارد.
تا پیش از دهه 20 خورشیدی، چشمه بلقیس تنها بیشه‌زاری با درختان بید و زبان گنجشک بود. در سال 1323 خورشیدی روند ساخت این باغ ایرانی با سنگفرش، کاشتن درختان، استخر و پل ها آغاز شد. بخشی از ساماندهی باغ چشمه بلقیس ساخت سامانه آبرسانی با بهره بردای از چشمه‌های آن و روان ساختن جویبارها بود. 
روند ساخت باغ چشمه بلقیس در سال ۱۳۳۶ خورشیدی به سرانجام رسید. باغ چشمه بلقیس یک بار دیگر نیز در سال ۱۳۹۳ خورشیدی بازسازی شد. در روند بازسازی نیز آبشارهای دست ساخت، پل‌های شیشه‌ای و تختگاه‎های گردشگری و آلاچیق هایی نیز افزوده شد. 
امروزه باغ چشمه بلقیس نزدیک به 5 و نیم هکتار است. همچنین برجی به بلندای 15 متر و پهنای 7 متر در غرب باغ و سنگ‎هایی بزرگ برای ساخت آبشار به بلندای ۲۰ متر در شرق باغ قرار داده شده است.
در میانه باغ چشمه بلقیس، استخری به عنوان محور ساخته شده است. شعاع این استخر گرد ۱۰ متر و ژرفای آن 1 و نیم متر است. استخر چشمه بلقیس دو آبراه به درون و بیرون دارد. این دو آبراه بخشی از سامانه آبرسانی سراسری را می سازند. 
در این سامانه، آبی که از چشمه ها سیراب می شود، با جوی هایی در هر سو و در هر گوشه ی باغ گردش می کند. آب همه ی این جوی ها سپس به یک جوی بزرگ می انجامد که در دنباله آبراه به استخر محور می ریزد. افزوده و پساب آب استخر نیز از آبراه بیرونی کشتزارهای گندم، جو و برنج چرام را سیراب می کند و از آن‎جا نیز به رود «نازمکان» می پیوندد که نازمکان نیز به آب بند «کوثر» می رسد.
از پوشش گیاهی باغ چشمه بلقیس چرام می توان درختان بومی گردو، گلابی، سیب، لیمو ترش، انجیر، توت و نارنج را نام برد. همچنین گیاهان افزوده به این باغ گونه هایی همچون اکالیپتوس، سدر، بلوط، سرو، خرمالو، پرتقال، نارنگی، انگور، نارنج و نخل هستند. این درختان در تاریکی شب با کمک سامانه روشنایی که سراسر باغ را در بر می گیرد زیبایی دوچندانی از خود آشکار می سازند.
باغی به نام باغ «عمران» در کنار باغ چشمه بلقیس جای دارد که دوران ساخت هر دو همانند است. کمی دورتر از این دو باغ نیز باغ «برکنا» جای گرفته است. همچنین باید از دو دژ تاریخی یاد کرد به نام «تل بابونه» که در گویش بومی «تل بابینه» خوانده می شود و «قلعه فشیان» که شمار فهرست آثار ملی ایران جای دارد.