باغ سنگی

باغ سنگی باغی است اسرارآمیز که شبیه به هیچ یک از باغ های دیگر نیست. درختان کوتاه و بلند این باغ همگی خشک و بی بار، به صورت منظم و با فاصله از هم بدون ریشه در خاک قرار گرفته اند. سنگ های بزرگ و کوچک در نظمی نامعین با سیم های ضخیم و طناب های بلند و محکم از شاخه های این درختان آویزان شده اند و میوه ی درختان را تداعی می کنند. درویش خان این باغ را به یاد و به جای باغ واقعی از دست رفته اش ساخته بوده است.

در خصوص پیدایش این باغ گفته می شود که در سال 1340 هجری شمسی، درویش خان  اسفندیار پور از کشاورزان و زمین داران منطقه، در جریان اصلاحات ارضی، مقدار زیادی از زمین های خود را از دست می دهد. او که از نعمت تکلم و شنیدن محروم بوده است، به نشانه ی اعتراض، درخت های خشک شده ی باغش را با سنگ ها تزئین می کند.

درویش خان تمام سال های عمر خود را برای ساخت این باغ سنگی صرف کرد و  از تکنیک های ویژه ای استفاده نمود که اسرارش ناگفته در دل خاک رفتند. آویزان کردن هر سنگ و احداث هر یک از درختان که طی سال های متمادی به انجام رسید برای شخص درویش خان از معنای خاصی برخوردار بوده است، چرا که هر گاه در زندگی اش اتفاقی روی می داد یک سنگ و درخت جدید بنا می کرد. برای مثال زمانی که نوه اش به سربازی می رود سنگی گِرد، همانند سری تراشیده، را به درختی آویزان می کند و در روزهای خاص بنا به تفکرش درختی دیگر را در خصوص آن روز برپا می کرد. زندگی درویش خان و باغ سنگی اش دو بار توسط پرویز کیمیاوی به تصویر درآمد. پیکر درویش خان در 90 سالگی در باغ سنگی  به خاک سپرده شد.