بقعه بی بی حکیمه (س) آرامگاه دختر امام هفتم شیعیان امام موسی‌کاظم (ع) و خواهر امام رضا (ع) از معروف‌ترین امامزاده های جنوب ایران است که در میان حفره ای در عمق کوه های صعب‌العبور زاگرس جنوبی قرار گرفته است. این آرامگاه در یک فضای باز طبیعی و تقریباً دایره‌ای شکل، با قدری فاصله از مرکز دایره و متمایل به شمال آن قرار دارد. به سبب قرارگیری این آرامگاه در فضایی کوهستانی، دیواره های سنگی داخل حرم از سه طرف طبیعی است به طوری که به شکل ناهمواری تا سقف، سنگ تراشی و دور تا دور دیواره های آن با ملاط سیمان، زبره کاری شده است.
در کنار این آرامگاه، قبر دیگری قرار دارد که بر اساس روایات متعلق به گل‌گل خاتون کنیز بی‌بی حکیمه (س) است. طول ارتفاع آرامگاه بی‌بی حکیمه (س) از کف تا سقف بیش از ده متر است. از کف حرم تا کف ساختمان اصلی که به در ورودی حرم منتهی می‌شود، دوازده پله دارد که به ورودی راهرو و بین دو جایگاه مردانه و زنانه منتهی می شود.
دو صحن به نام های صحن «امام خمینی» و صحن «جبل النوهر» در حیاط طبقه اول و پشت بام طبقه آخر وجود دارد که گنبد حرم در گوشه ای از آن قرار گرفته است. در داخل صحن حرم بی‌بی حکیمه (س) با فاصله شش متری ضریح مطهر به سمت غرب، درِ کوچکی به نام «باب المراد» به شکل مشبّک قرار گرفته که قسمتی از ورودی غاری است که طبق روایات بی‌بی حکیمه (س) به همراه کنیز خود از دست دشمنان در آن مکان پناه گرفته است.
پشت این در و در فاصله ده متری عمق غار، چشمة آبی بوده که تا قبل از سال 1232 ه.ق، مورد استفاده کاروانیان و زائرین حرم قرار داشته است. در پایان قرن سوم و اوایل قرن چهارم، بقعه این امامزاده به دست ابو محمد حسن حاکم ارجان ساخته شد و در دوره های مختلف این کار ادامه یافت. این آرامگاه هر ساله پذیرای زائران بسیاری از جنوب کشور و شیعیان کشورهای حوزه خلیج فارس از جمله کویت، بحرین، امارات و قطر و دیگر کشورهای عربی از جمله لبنان، عراق، عربستان و سوریه است.