چیق پوشش دیوارهی چادر عشایرِ کوچرو در استان ایلام است. این صنایع دستی به دست زنان عشایر بافته می شود. بنابر لغتنامه دهخدا، "چیق کلمه ای ترکی و بافتهای پرده مانند است که از نی و چوب های نازک می سازند و از جلوی در خانه می آویزند. البته در مناطق مختلف دارای عناوین متفاوتی از جمله آلاچیق، چیخ، چیت و چیق (چیغ) است." مهمترین مواد چیق بافی نوعی نی مرداب است که حالت توخالی دارد و در محل زندگی عشایر به صورت خودرو رشد میکند و موی بز که از دامهای خود می چینند. برای تهیه این بافتهی حصیری، نی لازم را از اطراف رودخانه فراهم می کنند و سپس بسته به قطر نی آن را به سه، چهار یا به قسمت های بیشتر تقسیم می کنند به طوری که پهنای هر قسمت نزدیک به یک سانتیمتر باشد. سپس از نخ پشمی ریسیده شده (که معمولاً رنگی است) برای بافت استفاده می شود. زنان عشایر طرح موردنظر را در ذهن خود تقسیم بندی می کنند و سپس هر نی را به صورت جداگانه می بافند و در پایان کار با کنار هم قراردادن نی ها طرح موردنظر ظاهر می شود.
چیق هم زیباست و هم از ورود گرما، سرما، خاک و باد جلوگیری می کند، و این بدان علت است که نی ها تو خالی هستند و در نتیجه به عنوان عایق عمل می کنند، در مواقع بارندگی یا سرما، رطوبت باعث ازدیاد حجم نیها می شود، بنابراین به یکدیگر می چسبند و از ورود سرما یا باران جلوگیری می کنند. موی بز با داشتن لایه ای چربی، مانع از ورود باران به داخل است. در زمان گرما و خشکی هوا، نی ها انقباض (کاهش حجم) پیدا می کنند و راه را برای تردد هوا باز می گذارند ضمن آنکه موی بز دارای سایه غلیظ و سنگین است و سایه بان مناسبی محسوب می شود.
نکتهی جالب این است که مار و سایر حیوانات موذی یا گزنده نمی توانند از موی بز عبور کنند. این بافتهی سنتی دارای نقوشی نمادین و متنوع است که عبارتند از: طوق سوار، ئاسک (آهو)، قرژک (خرچنگ)، پردال (پرعقاب)، ستاره، مرغابی و طرح های هندسی با رنگبندی زیبا که برگرفته از محیط طبیعی پیرامون و ذهنیات بافنده است. ابزار چیق بافی از چند وسیلهی ساده و ابتدایی نظیر داس، انواع کارد، سوهان، درفش، قیچی و سوزن فراتر نمی رود و آنچه بیشتر به محصولات تولیدی زنان ارزش و اهمیت می بخشد، مهارت و ذوق بافندگان است. امروزه با توجه به زیبایی نگاره های چیق و قابل تغییربودن فواصل نی ها، در زندگی شهری نیز می توان از آن به عنوان پرده، پارتیشن، پوشش دیوار، آباژور و غیره استفاده کرد. از آنجا که عشایر همواره چادرنشین بوده اند و چیق، دیوارهی چادر آنها محسوب میشود، بنابراین می توان تاریخ آنها را با تاریخ چادرنشینی محاسبه کرد.