سمنان یکی از پهناورترین استان های ایران است که به دلیل موقعیت جغرافیایی اش دربردارندۀ شرایط آب و هوایی متنوعی است. این استان از شمال به استان های خراسان شمالی، گلستان و مازندران، از جنوب به خراسان جنوبی و اصفهان، از شرق به خراسان رضوی و از غرب به تهران و قم محدود می شود. این موقعیت سبب ایجاد یک وضعیت ترکیبی از آب و هوای کوهستانی، کویری و معتدل در دامنۀ کوه ها شده است. در حال حاضر مردم سمنان به ندرت از لباس های محلی برای پوشش روزانه خود استفاده می-کنند، اما قوم سنگسر که از بزرگترین عشایر کشور هستند و سکونتگان اصلی شان شهر سنگسر یا مهدی شهر کنونی است، همچنان پوشش خاصشان را حفظ کرده اند. زنان سنگسر پیراهنی به نام کژین شوی بر تن می کنند که جنس آن از کژ است. این پارچه از باقیماندۀ ابریشم به دست می آید و از صفر تا صد آن به دست زنان هنرمند ایل تهیه می شود. قرمز رنگ غالب در لباس زنان ایل است که روی آن با سوزن دوزی های کاملاً منحصربه فردی به نام ساخته طرح می زنند. این پیراهن کاملاً بلند است و سوزن دوزی در بخش هایی از آن مانند سر آستین و حاشیه های پایینی انجام می شود. دامن زنان سنگسری که آن را در زیر کژِین شوی می پوشند، قردار شِوال نام دارد، بلند و تیره رنگ است و پایین آن دوباره با برش هایی به هم دوخته شده است که به آن حالت پف می دهد. زنان مسن از پارچه ساده که فقط پایین آن یک نوار با نقوش مورب دارد استفاده می کنند در حالی که جوان-ترها دامن گلدار می پوشند. شال مخصوص زنان سنگسر مکنه نام دارد که مملو از سوزن دوزی است، سه متر طول و 65 سانتیمتر عرض دارد. این شال با پوشش کامل کل موها و سر و سینه را میپوشاند و دو طرف آن از پشت تا ساق پا می رسد. این زنان گاهی چادری عموماً چارخانه به نام سرگیرا نیز به سر می کنند. کارتی پارچه ای بود از جنس پشم گوسفند که برای دوخت کت، شلوار و بالاپوش مردان ایل استفاده می شد. مردان ایل سنگسر شلواری پشمی به پا می کردند و روی آن نواری از پارچه پشمی به نام پپیچ در قسمت ساق پا می پیچیدند تا پاها را گرم نگه دارد و در صحرا از ورود خار و خاشاک جلوگیری کند. آنها همچنین از بالاپوشی به نام لم چغا از جنس نمد استفاده می کردند چرا که نمدمالی از هنرهای خاص استان سمنان است. کفش مردان دوبندی نام داشت که چرمی و دست دوز بود و آنها در تابستان از گیوه های خنک استفاده می کردند. پش کلاف، کلاهی از از جنس پشم شتر بود که مردان سنگسر بر سر می نهادند و از ردایی به اسم چوخا نیز استفاده می کردند.
