استان کردستان در جنوب آذربایجان غربی است که از غرب به کوردستان عراق می رسد و از داخل با استان های زنجان، همدان و کرمانشاه هم مرز است. اکثریت مردم در این منطقۀ سرد و کوهستانی کشور از قوم کرد هستند و به زبان کردی سورانی صحبت می کنند. فرهنگ خاص کردها دربردارندۀ آداب و رسوم، باورها، ادبیات، موسیقی، زبان و هنرهای بسیار غنی است که برای هر ایرانی هم وطن می تواند بسیار جذاب و پایبندی ایشان به این هویت بسیار شایستۀ احترام باشد.
پوشش سنتی و محلی کردستان در میان زیبا ترین لباس های سنتی جهان قرار می گیرد تا جایی که در چندین جشنوارۀ بین المللی حائز مقام اول شده است. لباس مردان کرد را در مجموع چوخهُ رانک گویند که از دو بخش مهم چوخه که یک نیم تنۀ سادۀ پشمی است و شلواری به اسم رانک، که همان شلوار کردی معروف با پاچه های تنگ است، تشکیل می شود. مردان کرد شالی معمولاً راه راه به کمر می بندند که طول آن حدود ده متر است و پُشت وین یا شال نام دارد. مردان مسن تر این شال را به گونه ای می بندند که روی آن سه گره به صورت عمودی روی آن پدیدار شود. این گره ها نماد سه باور زرتشتی، یعنی پندار نیک، گفتار نیک، رفتار نیک است. سربندی که مردان کرد به سرشان می بندد سروین نام دارد که یک پارچه است که به جای کلاه استفاده می شود. پاپوش این مردان عموماً کلاش است. سورانی نوعی آستین با زبانۀ مثلثی است که روی مچ یا بازو بسته می شود و معمولاً در موقع رقص کردی به کار می رود، و در قدیم برای کوهنوردی و شکار از آن استفاده می کردند. سورانی که سفیدرنگ است را مردان و زنان هر دو استفاده می کنند و بیشتر خاص شهرهای مریوان و سنندج و نیز کردستان عراق است. چوپی نیز دستمال مزینی است که نفر اول در گروه رقص دست راستش تکان می دهند.
پوشش زنان کرد را معمولاً به شکل یک پیراهن بلند با جلیقه ای کوتاه در روی آن می شناسیم. این پیراهن که معمولاً بسیار تزیین شده است را کراس می نامند. جنس پیراهن زنانۀ کردی معمولاً حریر، تور، مخمل، یا ساتن وگیپور است. کوا پوشش بلند دیگری از جنس گیپور یا مخمل یا پارچۀ سلطنتی است که روی کراس برای پوشاندن قسمت های پشت لباس به تن می کنند. این پوشش هم آستین دار هم بدون آستین است. در برخی شهرها مانند بانه، سقز و مهاباد زنان شالی پشمی نیز بر کمر می بندند و زنان خانواده های ثروتمند روی این شال سکه طلا می بندند. زنان کرد در قدیم یک روسری بسیار زیبا به نام سروین همراه با کلاو به سر می کردند. نام جلیقۀ زنان کرد کُلَنجه (با آستینی تا آرنج) یا سوخمه (مخمل بدون آستین) است. شُوار کردی شلوار گشادی است که زنان کردستان به پا می کنند و مانند شلوار مردانه دمپای تنگ دارد. آنها در قدیم کفشی با نوک برگشته از جنس چرم می پوشیدند. فرنجی نیز لباسی مردانه از پشم خالص است که آستین ندارد و تا پایین کمر می رسد.
