موزه قزوین که به‌نام موزه شهر نیز شناخته می‌شود در سال 1384 خورشیدی در محدوده‌ی دولت‌خانه‌ی صفوی و نزدیکی کاخ چهلستون قزوین بازگشایی شد. این موزه در حقیقت موزه‌ی باستان‌شناسی است و بالغ بر هفت‌هزار شی قدیمی و کم‌نظیر در آن نگهداری و نمایش داده می‌شود. این اشیا مجموعه‌ی وسیعی از مجسمه‌ها، زیورآلات، ظروف سفالی، سکه‌ها، سنگ‌ها و درب‌های قدیمی، وسایل جنگی و بسیاری دگر را دربرمی‌گیرد. قدیمی‌ترین اشیاء موزه پیکرهایی انسانی و یا جانوری است که دارای قدمتی بالغ بر شش‌هزار سال قبل از میلاد مسیح است.
از دیگر آثار قابل‌توجه این موزه می‌توان به‌سفالینه‌هایی اشاره کرد که از دشت قزوین و تپه‌های باستانی آن کاووش شده‌اند و دارای قدمتی بالغ بر 3200 سال قبل از میلاد مسیح است. دشت قزوین از نظر جغرافیای باستان‌شناسی در حوزه‌ی شمال مرکزی فلات ایران قرار دارد و یکی از مهم‌ترین کانون‌های شکل‌گیری اولین جوامع روستانشین ایران به‌شمار می‌رود. شاخص‌ترین محوطه‌های باستانی دشت قزوین، تپه‌های سه‌گانه‌ی زاغه، قبرستان و سگزآباد است و حاصل حفاری‌های گسترده‌ای که در این مناطق انجام شده بسیار زیاد و بی‌نظیر بوده است و بخش اعظمی از این یافته‌ها در موزه‌ی قزوین نگهداری می‌شود. هر چند آثار سفالی بی‌نظیری از این مناطق به‌دست آمده است اما شهرت دشت قزوین و تپه‌های سه‌گانه آن به‌واسطه‌ی آشنایی مردمان این منطقه با ذوب فلزات و ساخت اشیای فلزی است و در کاووش‌هایی که در سال‌های 1347 خورشیدی در این مناطق انجام شده آثار فراوان و متنوع فلزی از جنس مس، مفرغ، آهن و طلا به‌دست آمده است. در موزه‌ی قزوین بخشی از موزه به‌آثار تمدن‌های اسلامی در ایران اختصاص داده شده است از جمله این آثار می‌توان به ظروف مینایی، زرین‌فام، فقاع سنگی و سفالی (فقاع نوعی نوشیدنی بوده و در ظروفی به‌همین نام تهیه می‌شده است) صدف‌های کتیبه-دار، شمشیرهای طلاکوب و بسیاری دگر اشاره کرد پیشینه‌ی غالب این آثار به قرن‌های سوم تا هفتم هجری باز‌می‌گردد. در این بخش همچنین یک تخت چوبی نگهداری می‌شود که پیشینه‌ی آن به‌دوران قاجار می‌رسد که یادآور رسم قدیمی و سنتی پاتختی است که هنوز در بعضی مناطق ایران از جمله برخی از شهرستان‌های استان قزوین رایج است.
مراسم پاتختی جشنی است که فردای روز عروسی برگزار می‌شود و در آن جشن، عروس بر تختی می‌نشیند و میهمانان هدیه‌هایی را به او تقدیم می‌کنند.
