گلیچ یکی از دست‌بافته‌های سنتی و روستایی ‌و باپیشینه اما درخطر منسوخ شدن است.گلیچ را با دستگاه گلیچ‌بافی که شبیه به دستگاه پارچه‌بافی‌ست، می‌بافند. از آنجا که گلیچ را با دستگاه نساجی می‌بافند بافت آن سریع‌تر صورت می‌گیرد و بعنوان زیرانداز بلحاظ اقتصادی از گلیم که دستبافته‌ای داری‌ست ارزان‌تر تمام می‌شود. بافت گلیچ توأم با فن پودگذاری مضاعف است، یعنی علاوه بر پودگذاری اولیه که از طریق عبور ماکو از میان تارها انجام می‌شود، پود گذاری ثانویه‌ای (مضاعف) وجود دارد که تماماً توسط دست و بدون دخالت ماکو انجام می‌گیرد. گاهی تار و پود از الیاف پشمی بوده که اصطلاحاً پشم در پشم نامیده می‌شود و گاهی نیز از تار پنبه‌ای و پود پشمی یا کاموا می‌باشد. لازم به ذکر است که در هنگام پودگذاری از پشم‌های الوان استفاده می‌شود و نقوشی چون بُز، اشکال هندسی ترکیبی در رنگ‌ها و طرح‌های مختلف بافته می‌شود. ابعاد گلیچ کوچک و به ابعاد سجاده، زیرانداز و پادری بافته می‌شود. این هنر بیشتر در شهرها و روستاهای شمالی استان سمنان به نام‌های اروست، فولاد محله، رضا آباد و چاشم تولید می‌شوند. همچنین در برخی روستاهای استان مازندران این بافتۀ زیبا با نام گِلَج تولید می‌شود.

منابع:

بررسی نقش و رنگ در گلیچ استان سمنان، 1394، فاطمه شاهی،  پایان نامه کارشناسی ارشد رشته ارتباط تصویری دانشکده هنر دانشگاه سمنان

مصاحبه با سرکار خاتم فاطمه رهبر، کارشناس فنی صنایع دستی