هنر مشبک قدمتی دیرینه دارد. از زمانی که انسان های اولیه از غارنشینی به صحرانشینی روی آوردند و از سنگ برای خود چهاردیواری ساختند برای روشنایی داخل کلبه پنجره ای از پوست حیوان، چوب، برگ یا سنگی که سوراخ سوراخ شده بود، تعبیه کردند. بدین ترتیب ضمن جلوگیری از ورود سرما تا حدی روشنایی کلبه را تامین کردند. کم کم این سوراخ ها به اشکال هنری بدیل شد.

امروزه آثار مشبک را بر درها، منابر، امامزاده ها، مساجد، ظروف فلزی، سفال که هنرمند به مهارت خاصی آن را مشبک کرده، چوب، چرم و غیره انجام می شود. در گذشته در منازل را با شیشه های رنگی و با استفاده از هنر مشبک می ساختند. این روش به خصوص از عهد صفویه متداول و تا پنجاه سال قبل معمول بود. متاسفانه اکنون کمتر از این هنر استفاده می شود و نمونه هایی از آن را فقط در موزه ها می توان یافت. وسایل کار برای هنر مشبک عبارتند از کمانه، اره، تخته یا فلز، چکش، سمباده، چسب چوب، چسب کاغذی، انبردست و میز.

مشبک چوب بر دو نوع است؛ 1- یکپارچه و بدون استفاده از چسب که با کمی اتصال موقع برش از هم جدا نمی شوند. 2- جدا جدا یعنی قطعات جداگانه بریده می شود و سپس روی پارچه یا تختهای چسبانده می شود که آن را نازک کاری می گویند. امروزه مشبک کاری اغلب برای تزیین و زیباسازی درها و پنجره های مساجد، کاخ ها، اماکن معتبر، مقبره ها، وسایل زینتی تجملی، قابها و تابلوهای نفیس خوشنویسی، انواع پاراوانها، لوسترها، جواهرسازی، دکوراسیون منزل و غیره به کار گرفته می شود. طرح و نقشه ی مشبک اغلب از طرح های اسلیمی، ختایی، خطوط و نقوش هندسی است.

مشبک کاری، که یکی از شاخه های منبت چوب است و معمولاً بر روی چوب های گوناگون انجام می شود. در مشبک درها و پنجره ها از انواع گره چینی های متداول در معماری، درودگری و غیره استفاده می شود. در گذشته اغلب فضاهای بین گره ها را با انواع شیشه های رنگی پُر میکردند که زیبایی کار را دلنوازتر می کرد، این نوع گره ها را در مشبک کاری قامه می نامند. نحوه ی اجرای کار مشبک بدین شکل است که ابتدا طرح مورد نظر را بر روی زمینه اصلی کار می چسبانند یا طرح را با کربن روی زمینه منتقل می کنند، پس از دقت نظر و بررسی جوانب امر و علامت گذاری روی طرح، نقاطی را برای بریدن مشخص و نقطه ی شروع کار را با مته سوراخ می کنند؛ سپس با ارهمویی با کمانه مناسب نقاط و خطوط اضافی بریده شده تا طرح اصلی یک تکه و به صورت مشبک کامل درآید.