مسجد جامع یزد یا همان مسجد کبير یزد گنجينه‌ای از هنر و معماری اسلامی است که سنگ بنای اصلی آن را «علاء‌الدوله كالينجار» در قرن ششم هجری بر جاي آتشكده ای باستانی نهاد و بنای کنونی نیز مربوط به «سيد رکن الدين محمد قاضی» آل مظفر و تيموریان قرن هشتم و نهم هجری است.
از امتیازات شاخص این شاهکار معماری می توان به دو مناره زیبا و سردر بلند آن، کاشی کاری های نفيس، دو کتيبه به خط کوفی و خط ثلث، گنبد دو پوسته و تزئینات آن، دیوارهای داخلی شبستان و نورگیری غيرمستقيم با بهره‌گیری از انعکاس نور اشاره کرد. ارتفاع مناره های این مسجد حدود 48 متر و ارتفاع سردر آن در حدود 24 متر با عرضی در حدود هشت متر است که در دوره صفوی به بنا افزوده شده است.
اين مناره ها به سمت بالا باريک تر شده و تنها يکی از آنها دارای پلکان است. مسجد جامع یزد به شيوه یک ایوانی و در طی حدود ۱۰۰ سال و سه دوره بنا شده است. پایه های اصلی مسجد متعلق به دوره ساسانيان و بنای فعلی مسجد از لحاظ شيوه معماری متعلق به شیوه آذری است. همچنین بنای گنبد خانه متعلق به دوره ایلخانی و سر در رفيع مسجد متعلق به زمان شاهرخ و دوره تيموری است.
در ساخت اين بنای عظيم از آهن استفاده نشده و تمام بنا با طاق ضربی، کاهگل و گچ استوار است. در محراب اين مسجد قسمتی به شکل کاشی کاری کوچک به شکل کره زمين است که در آن از همه رنگ‌های موجود در کاشی های مسجد استفاده شده است.
