رقص شمشیر خوزستان (لَعبه السیف)
استان خوزستان با ت‍ن‍و‌ع ق‍وم‍‍ی خود، م‍ح‍ل ت‍لاق‍‍ی و وحدت فرهنگ های م‍خ‍ت‍ل‍فی است که در ع‍ی‍ن ت‍‍أث‍ی‍رپ‍ذی‍ر‌ی م‍ت‍ق‍‍اب‍ل از یکدیگر، هر یک با پوشش، موسیقی، رقص، آداب و رسوم ویژه ی منطقه ی خود، نمود خاصی دارد. رقص شمشیر یکی از مهم ترین گونه هاي رقص عرب های خوزستانی به شمار می رود که همراه با حرکات شمشیر صورت می گیرد. شمشیر عربی از جمله مشهورترین و زیباترین شمشیرهای جهان به شمار می آید که از دیرباز تاکنون نزد این مردم ارزش به سزایی داشته و آن را نه فقط آلت جنگی بلکه نمادی از برادری، جوانمردی، قدرت و صلح برمی شمارند و برای به دست گرفتن آن آداب و سنت های خاصی دارند.
رقص شمشیر خوزستان که برآمده از طبیعت و جغرافیای منطقه است، در طی صدها سال گذشته در بین قبایل عرب ایران به صورت دسته جمعی و سوار بر اسب و معمولاً در محیط باز انجام می شده است. به طور معمول در جشن ها به ویژه جشن عروسی، مناسبت ها، اعیاد، خصوصاً ایام مربوط به عید فطر و قربان که در نزد اعراب خوزستان از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار بوده، رقص و شمشیربازی و اسب سواری بیشتر رایج بود و با گذشت زمان به روش های دیگر اجرا شد.
در اجرای رقص شمشیر، افراد به صورت گروهی با لباس محلی سفید بلند به نام دِشداشِه و نیز با چَفیه (نوعی سَربند و نام پارچه ای به رنگ سفید، سیاه، سبز) و عِقال (حلقه ای بافته شده از نخ برای نگه داشتن چفیه) بر سر، در کنار یکدیگر می ایستند و معنای سَدی را تداعی می کنند که برای دفاع از سرزمین ساخته می شود. پس از آن، همراه با موسیقی شروع به انجام حرکاتی به سمت چپ و راست می کنند که برگرفته از موج دریا است. در این رقص ابتدا با ریتم ملایم و پس از آن با ریتم تند، افراد حرکتی رو به جلو انجام داده و به دو دسته تقسیم می شوند. هر دو دسته رو به روی یکدیگر ایستاده و شروع به گردن زدن و یا به عبارتی حرکت دادن گردن به سمت جلو می‌کنند که نشان از حرکت عقاب به هنگام انتظار برای هجوم به سمت شکار دارد. آنان عقاب را نماد آزادی می دانند چراکه می تواند به هرکجا پرواز کند و هیچ گاه از لاشه ی حیوانات دیگر تغذیه نمی کند. رقص شمشیری که در میان اعراب خوزستان اجرا می شود با رقصی که در کشورهای حاشیه ی خلیج فارس صورت می گیرد کاملاً متفاوت است و تنها وجه اشتراک آنان شمشیری است که در این آیین در دست می گیرند. اعراب امارات حرکت گردن را به سمت عقب و به نشانه ی حرکت شتر به عنوان نمادی از استقامت انجام می دهند. بدین ترتیب هر دو گروه با این حرکت به سوی یکدیگر هجوم برده و مبارزه شروع می شود. پس از انجام مبارزه، افراد شمشیرها را روی کتف خود گذاشته و دو مرتبه به صورت 360 درجه می چرخند که به معنای نگریستن به دنیای وسیع پیرامون است. بعد از چرخش ها، افراد هر دو گروه کنار یکدیگر ایستاده و شمشیرها را به معنا و نشانه ی آتش بس و پایان درگیری ها بالا گرفته و دست یکدیگر را به نشانه ی اتحاد و دوستی می گیرند و دور هم می چرخند و حرکات نمایشی انجام می دهند و معنای آن این است که گروه هایی که با یکدیگر به جنگ پرداخته اند، اکنون با پایان جنگ، بین آنان صلح و دوستی برقرار می شود. در انتها افراد در یک خط ایستاده و پشت سر مسن ترین فرد گروه، داخل میدان چرخیده و به جایگاه اول که به معنای بازگشت به زندگی آرام و اتمام جنگ و نزاع است باز می گردند. در رقص شمشیر اشعاری متناسب به نوع مراسم، خوانده می شود و در موسیقی، آوا و نوع حرکات به کار رفته در موقعیت های مختلف نشانه ای از شادی، حماسه و گاه عزا دیده می شود.
.jpg)
