بوشهر شهری قدیمی است، شاهدش بقایای شهر «رام‌اردشیر»، آرامگاه «گوردختر» و «قبرستان شغاب» است که قدمتشان به دوره ساسانی و اشکانی میرسد. علاوه بر آن، بوشهر را شهر دریا و نخلستان نیز می‌دانند با آثار تاریخی چون عمارت ملک، بافت تاریخی، بازار بوشهر، قبر ژنرال، گورستان انگلیسی‌ها و موزه مردم‌شناسی که هرساله میزبان گردشگران زیادی است.
در جاده ساحلی محله بهبهانِ بوشهر عمارتی زیبا به رنگ سفید قرار دارد که مانند همه خانه‌های قدیمی بوشهر از سنگ‌های آهکی مرجانی ساخته شده است. این عمارت به «عمارت امیریه» معروف است. سالها بعد شخصی به نام طاهری این عمارت را خرید و به این نام یعنی «عمارت طاهری» نیز معروف شد. زمین این بنا از تاجر بوشهری آقای «جمشیدیان» خریداری شد و دستور ساخت این ساختمان خوش نقش و نگار توسط «احمد خان دریابیگی» حکمران کل بنادر و جزایر خلیج فارس در سال 1317 هجری قمری صادر شد که ساخت آن دو سال یعنی تا سال 1319 طول کشید. این ساختمان در اصل دارالحکومه بوشهر محسوب میشده است.
دوره پهلوی اول زمانی که «سید حسین سعادت» شهردار این منطقه شد بلدیه‌ی شهر یا همان شهرداری امروزی را در این ساختمان مستقر کرد. این بنا، عنوان شهرداری را بعد از انقلاب اسلامی نیز حفظ کرد تا این‌که در سال 1376 مسئولین استانداری بوشهر به پیشنهاد اداره میراث فرهنگی و بنیاد ایرانشناسی در صدد بر آمدند تا آن را به موزه مردم‌شناسی تبدیل کنند. هدف از موزه مردم‌شناسی این بود که جلوههایی از زندگی مردم بوشهر با آداب و رسومشان در این مکان به نمایش درآید و در نهایت موزه در سال 1378 افتتاح گردید.
این بنای دو طبقه با 10 اتاق، در هر طبقه دارای یک حیاط مرکزی است که اتاقها دور تا دور حیاط قرار دارند. در طبقه دوم بالکنی چوبی قرار دارد با چشم‌انداز زیبایی از آبیِ دریا که چشم هر بیننده‌ای را مسحور میکند. این ساختمان دارای اتاق بزرگی است که احتمال میدهند شاه نشین یا محل پذیرایی مهمانان بوده است.
اکنون تمام این ساختمان از حیاط گرفته تا طبقه اول و دوم تبدیل به موزه شده است. وارد حیاط که میشوید ابزار آلات کشاورزی و ماکت لنج به عنوان یکی از میراث ناملموس ایران که ثبت جهانی شده است، دیده می‌شود. در طبقه اول نقشه‌های هوایی بندر بوشهر، ماکت بافت تاریخی فرهنگی شهر معروف به چهار محل، تابلوهای تصاویر آثار تاریخی طبیعی، اتاق آب، مطبخ یا آشپزخانه، اتاق حنابندان و در طبقه دوم آن چند نمونه از مشاغل مربوط به بازار قدیم، صنایع دستی، اتاق نشیمن بوشهری و اتاق موسیقی سنتی و آئینی بوشهر ساخته شده است.
در راهرو و بالکن طبقه دوم نمونه‌هایی از آبزیان خلیج فارس و صنایع‌دستی دریایی به نمایش گذاشته شده است. عمده مصالح به کار رفته در این بنا سنگ‌های مرجانی، گچ، چوب ساج و صندل است. ستونهای جلوی ساختمان از جنس چوب ساج است و برای جلوگیری از رطوبت دریا، اطراف ستون با الیاف درخت نارگیل پوشانده شده است و روی آن را با تزئینات گچی اندود کرده‌اند. این اثر در نوزدهم اردیبهشت سال ۱۳۷۸ با شماره سند ۲۳۱۹ در فهرست آثار ملی به ثبت سیده است.