لباس محلی مردمان استان اصفهان

اصفهان استانی در مرکز ایران به مرکزیت شهر اصفهان است که به دلیل این جایگاه میانی با تعداد زیادی از مهم ترین استان های کشور مرز مشترک دارد. این مناطق عبارتند از سمنان و قم از شمال، یزد از شرق و جنوب شرقی، فارس از جنوب، کهگیلویه و بویراحمد از جنوب غربی، لرستان از غرب، مرکزی از شمل غربی و خراسان جنوبی از شمال شرقی. این موقعیت جغرافیایی در کنار مهاجرت اقوامی از دیگر سرزمین ها به این استان منجر به تنوع فرهنگی این حوزه شده است. آب و هوای گرم و خشک نیز از دیگر عوامل اثرگذار بر پوشش ساکنین است. همۀ اینها در کنار پیشینۀ تاریخی غنی و شهرت جهانی اصفهان را به یکی از استان-های بسیار مهم برای بررسی پوشش محلی بدل کرده است. علاوه بر فارس ها، اقوام بختیاری، ترک ها، ارامنه و گرجی ها دیگر ساکنین استان اصفهان را تشکیل می دهند. در این میان محققان حدود 32 نوع لباس محلی مختلف از جمله لباس اصیل اصفهانی، لباس بختیاری اصفهانی، لباس ابیانه، بلداجی، ورزنه، جرقویه و گز را در این استان شناسایی کرده اند که از تمامی آنها اطلاعات جامع و دقیقی در دست نیست. اما می دانیم که لباس اصیل اصفهانی برای زنان از یک پیراهن شیری رنگ، یک دامن مخمل قرمز و کوتاه به صورت پرچین، یک چارقد رنگ روشن، عموماً شیری، تشکیل شده بود. و مردان اصفهانی پیراهنی سفید با آستین های گشاد، جلیقه کوتاه مشکی، کلاه نمدی، با شالی بر کمر، به تن می کردند و در زمستان قبای بلند می پوشیدند. پوشاک ابیانه از مهم ترین لباس های سنتی اصفهان است. این روستای 1500 ساله از توابع کاشان از مهم ترین جاذبه های گردشگری این منطقه محسوب می شود که یکی از عوامل جذب توریست در آن حفظ پوشش سنتی آن از زمان پیدایشش است. در اینجا مردان کلاه نمدی به سر می کنند، پیراهنی به نام ارخالق، شال کمر، قبا، شلواری گشاد از جنس کرباس یا متقال می پوشندد و گیوه به پا می کنند. چموش و کفش چرمی، جبه یا شنلِ ترمه و کلاه کله قندی با نقوش هندسی از دیگر بخش های لباس مردان ابیانه است. زنان ابیانه در پوششی بسیار جذاب از دوران صفوی به بعد، چارقدی به ابعاد 1.5 متر به شکل یک روسری سه گوش به سر می کنند؛ این چارقد معمولاً به رنگ سفید با گل های درشت است که آن را زیر چانه گیره می زنند. پیراهنی تا روی زانو با دو چاک در دوطرف که بسیار مزین و گلدوزی شده است، دامن یا شلیته ای پرچین که تا سر زانو می رسد و بسیار پرچین است و معمولاً از پارچه هایی به رنگ تیره دوخته می شود. این پارچه متراژ حدود 7-8 متر دارد و به شکل شلوار دوخته می شود. آنها زیر این شلوار جوراب پنبه ای دستبافت به پا می کنند و گیوه و چموش پاپوش اصلی شان است.