نقاشی پشت شیشه سابقه­ای 300 ساله در ایران دارد. چگونگی ورود نقاشی پشت شیشه به ایران مشخص نیست. عده­ ای بر این باورند که چون آن زمان میان بنادر جنوب، مراودات تجاری برقرار بود، این امر موجب آشنایی مردم با این هنر شد. از طرفی گروهی از محققین، ورود اسلوب نقاشی پشت شیشه به ایران را از آلمان می­دانند. گروهی دیگر نیز ردپای این هنر را در اجناسی که از هند و چین وارد ایران می­ شد دنبال می­ کنند. به هر صورت این هنر از دیگر کشورها وارد ایران شد و هنری اقلیمی و خودجوش نبوده است. منتهی مانند دیگر هنرهای وارداتی رنگ و بویی کاملا ایرانی اسلامی به خود گرفت به ­طوری که به ­راحتی از هنر اروپایی و دیگر کشورها ، قابل تمیز دادن است.

رنگ ­های مصرفی در نقاشی پشت شیشه به دو صورت رنگهای آبی و رنگ­های روغنی است. این رنگ ­ها از مواد مختلفی مانند صمغ عربی، سریشم، کتیرا و شیره انگور تهیه می­ شود و اغلب شفاف هستند و برای جسمیت بخشی به این رنگ­ ها در گذشته از زرده­ ی تخم­ مرغ استفاده می ­شد که جسمیت خوب اما دوام کمی داشت. رنگ ­های روغنی رنگ هایی است که پایه ­ی آن­ها روغن­ هایی مانند بزرک (روغن کتان) است. در قدیم از هر دو جنس رنگ همزمان استفاده می­ شد. به این صورت که ابتدا رنگ‌های آبی روی سطح تابلو قرار می‌گرفت رنگ­ های روغنی به ­خاطر جسمیت فوق­العاده و همچنین محافظت به­ کارمی­ رفت.

امروزه در اکثر موارد نقاشان از رنگ ­های روغنی برای کار استفاده می­ کنند. در این مدل نقاشی ابتدا طرح اولیه را با مرکب مشکی که اصولا مرکب چینی است دورگیری می کنند. سپس یک لایه روغن جلا روی کار می­ زنند که باعث تثبیت طراحی اولیه و بهتر نشستن رنگ روی سطح شیشه می­ شود و در مرحله‌ی آخر، رنگ­گذاری را انجام می­ دهند. در ایران برای محافظت از پشت اثر بیشتر با ورقه­ ی حلبی و کاغذی کار می ­شود. لازم به ذکر است که در قدیم برای کشیدن لباس ائمه معصومین، الیاف ابریشمی، کاغذهای زرورق و رنگی را در محل مورد نظر می­ چسباندند تا جلوه ­ی بیشتری داشته باشد. در خطاطی پشت شیشه نیز از همین تکنیک استفاده می ­شود. بیشتر مضامین نقاشی پشت شیشه در ایران را گل و مرغ، روایت­گری مذهبی، کشیدن ابنیه و مقابر مقدس، داستان ­های شاهنامه و قصه­ های کهن ایرانی و خوشنویسی تشکیل می ­دهند.