خورش فسنجان یکی از قدیمیترین غذاهای اصیل و سنتي ايران به شمار می‌رود كه در هر منطقه بنا به سلایق مختلف با طعم‌های گوناگون طبخ میشود. وجه تمایز این خورش در مقایسه با سایر خورش‌ها، گردویی است که به عنوان مهمترین رکن اصلی غذا به همراه رب انار فراوان در آن وجود دارد. این خورش یکی از غذاهایی مجلسی ایران محسوب میشود که در تمام فصول و اغلب در زمستان طرفداران بسیاری دارد. خورش فسنجان به طور کل غذایی سنگین، پرملاط، غلیظ و پر هزینه است که گاه از سایر مغزها نظیر فندق، پسته، بادام و کنجد نیز در آن استفاده میشود.
طبخ این غذا به مهارت و برای جا افتادن آن به زمان زیادی احتیاج دارد و زمانی که ایرانیان بخواهند یک سفره تمام عیار پهن کنند و از میهمانانشان به بهترین شکل پذیرایی کنند غالبا حرف فسنجان به میان می‌آید. در برخی از متون تاریخی اشاره شده که فسنجان در دوران ساسانیان به مناسبت پایان زمستان و آغاز بهار در ماه اسفند و در مراسم ویژه نوروز ایرانیان هم پخته می‌شده اما چیزی که مسلم است این است که فسنجان غذای سفره‌های شادی است. رنگ خورش فسنجان به سبب وجود رب انارِ یکدست و صاف شده، تیره است و بعضا با مقدار کمی ربگوجه فرنگی و نیز کدوحلوایی و آلو می‌توان رنگ آن را روشنتر کرد. در این غذای خوشمزه و ارزشمند ایرانی از گوشت قرمز و گوشت انواع پرنده‌ها و حتي ماهي استفاده و بسته به ذائقه افراد با طعم‌ها و سبک‌های متفاوت طبخ میشود. در مناطق شمالي ایران اين خورش را با گوشت اردک یا غاز و بسيار ترش و در ديگر نقاط ایران آن را شيرين و يا ملس تهیه و میل می‌کنند. خورش فسنجان به همراه پلو و نوشیدنیهایی نظیر دوغ و سبزی خوردن سِرو میشود.