اين مسجد در محله «گاوبنه» لاهيجان واقع شده و از آثار قرن 4 ه.ق مي باشد كه در دوره صفوري و قاجار بازسازي شده و توسعه يافته است. براساس كتيبه اي سنگي كه روي ديوار داخلي مسجد به چشم ميخورد، در سال 1239 ه.ق و در عهد حكمراني علي اكبرخان حاكم وقت، مسجد جديد از توسعه و بازسازي مسجد قديم شكل گرفته و به همين مناسبت نيز به نام مسجد اكبريه مشهور شده است.
بناي فعلي از دو قسمت تشكيل شده، بخش قديميتر شامل وضوخانه در طبقه همكف و شبستان و رواقها و دهليزها در طبقه فوقاني ميباشد. بخش جديد شامل سه طاق بلند در امتداد همديگر است كه بر شش پايه تكيه داده و راهرو و فرشاندازها را به وجود آورده است. پايهها با مقرنسهاي تزئيني به سقف عرقچين ارتباط مييابند.
متأسفانه طاقهاي كوچك و بزرگ دوره قاجاري در جريان زلزله خرداد 1369 آسيب ديدند كه اخيراً مرمت شدهاند. اين بنا به شماره 1227 در فهرست آثار ملي كشور به ثبت رسيده است.