اگر سراغ وسیع ترین دهانه غارهای ایران را بگیرید به اینجا می‌رسید: غار ایوب که داستانی منتسب به ایوب پیامبر دارد!
غار ایوب، در جنوب شرقی و 16 کیلومتری شهر «دِهَج»، در شهرستان شهربابک استان کرمان جای دارد. غار ایوب در کوهی به همین نام شکل گرفته است. کوه ایوب 3400 متر ارتفاع دارد و غار ایوب در بلندای 2800 متری قرار دارد. غار ایوب از گونه آذرین و سنگهای آن آتشفشانی است و براثر فرسایش پدید آمده است.
اما چرا نام این غار را ایوب گذاشته‌اند؟
درون غار چشمه آبی وجود دارد که اکنون با لوله کشی به بیرون غار می‌آید. در گذشته، اهالی اعتقاد داشته‌اند که حضرت ایوب پیامبر که از یک بیماری پوستی سخت رنج می‌برده است با آبتنی در این چشمه، شفا پیدا کرده است و از آن پس نام ایوب را بر روی غار نهاده‌اند.
پهنای دهانه غار ایوب در نیمه کوه به 80 متر و بلندای آن به 60 متر میرسد. علاوه بر عنوان بزرگترین دهانه غاری ایران، بلندترین سقف در میان غارهای شناخته شده ایران نیز به غار ایوب تعلق دارد. نام این غار در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد.
کوه ایوب با ساختار «داسیت» و «اندزیت» کوهی آذرین محسوب میشود. به روزگاری بسیار دیرینه به درازای دو میلیون سال پیش که به تاریخ زمین شناختی دوران «پلیستوسن» نامیده می شود، از برخورد آب با گدازه های آذرین کوه خروشی از زمین برخاسته و سنگهای کوه خرد شده است. سپس در گذر سالها با فرسایش آب و وزش باد و پرتاب ماسه بر سنگهای «داسیت»، کنگره ها و سوراخ های «لانه زنبوری» در دیواره رخ نموده است.
همچنین حوض کوچک دیگری به شکل هاوَن بر تختگاهی در این غار دیده میشود که «حوض آرزو» خوانده میشود. باور بومی بر آن است که با انداختن سنگی در آن و پرتاب شدن دوباره سنگ از درون رخنه هاون‌مانند، آرزومند به آرزوی خود میرسد. جلوتر از آبسنگها، تختگاهی از خرسنگ جایگاهی برای کوهنوردان فراهم آورده است که «منزلگاه» خوانده میشود.
عمق غار حدود 200متر است و به دلیل فرم فرسایشی این غار، چکنده و چکیده‌ای در آن دیده نمی‌شود اما بر روی دیوارهای آن اشکال بسیار زیبایی به نام مومیایی شکل گرفته است که شبیه به چکنده، از سقف آویزان هستند. روایت است که در گذشته‌های دور از این ماده مومیایی برای درمان بیماری‌های استخوانی استفاده می‌شده است.
برای دسترسی به غار ایوب، در مسیر شهربابک به انار قرار گرفته و بعد از حدود 50 کیلومتر به سمت دهج تغییر مسیر دهید.