در پناه قرآن وارد شوید

 شاید اگر یک سال اردیبهشت را در شیراز بگذرانید دیگر از آن به بعد می‌خواهید تمام اردیبهشت‌های زندگی‌تان را در شهر بهار نارنج‌های خوش رنگ سپری کنید. شهری که بوی بهار نارنج‌هایش سرمستمان می‌کند و روحمان را جلا می‌دهد. این شهر پر آوازه و قشنگ هر گردشگری را به خود جذب می‌کند؛ چرا که هر نقطه‌ای از آن یادگار طبیعت و تاریخ و شعر و ادب این مرز و بودم است. اولین زیبایی که هنگام ورود به شیراز می‌بینید، دروازه قرآن است؛ دروازه ورودی شیراز که در تنگه الله اکبر قرار دارد. از فراز این تنگه، چشم انداز جلگه شیراز چنان بیننده‌های خود را مسحور می‌کند که در برابر این همه زیبایی و بازی دل‌انگیز طبیعت بی اختیار و در مقام شگفتی، نام خدا را بر زبان جاری می‌کند.

رسم اول ماه شیرازی‌ها

تنگه الله اکبر به دروازه قرآن ختم می‌شود و شیراز روح انگیز با آن آغاز. همانطور که قران و تاثیرات آن در شاعران و معماری شهر شیراز نمایان است، می‌توان دروازه قرآن را یکی از نمادهای تاثیر قرآن بر زندگی مردم ایران به شمار آورد. در میان دروازه‌های قرآنی که در در ابتدای بسیاری از شهرهای ایران از جمله یزد دیده می‌شود، دروازه قران شیراز از قدمت بیشتری برخوردار است. جلگه در آن طرف دروازه قرار دارد که آبشاری از بالای آن جاری می‌شود. در دوران سلطنت دیلمیان بر فارس به دستور عضدالدوله در مدخل تنگه طاق بلندی طاق بلندی برای دیده‌بانی ساخته بودند. این طاق که به مرور زمان رو به ویرانی و سستی نهاده بود، در دوران کریم خان زند مرمت شد و دو طاق دیگر در کنار دو طاق اصلی بر آن اضافه شد تا نگهبانان محلی برای استراحت داشته باشند. البته در دوران قاجاریان نیز به علت وقوع چند زلزله دروازه چند بار صدمه دید. بر فراز طاق نیز اتاقک کوچکی ساخته و در آن قرآنی خطی قرار داده شد تا به رسم دیرینه ایرانیان مسافران از زیر قرآن عبور کنند و از برکت آن به سلامت به مقصد رسند. از این رو طاق‌های بلند به طاق‌ قرآن و بعد تر به دروازه قرآن شهرت یافت. جاده ماشین رو که در کنار دروازه قرآن وجود دارد، طوری ساخته شده است که هر کس وارد شیراز می‌شود ابتدا از زیر دروازه قرآن عبور می‌کند. چرا که در بالای دروازه دو قرآن دست نوشته وجود داشت که بعدها به موزه پارس انتقال یافت. عده‌ای نویسنده آن قرآن را به امام حسین و عده‌ای دیگر آن را به امام سجاد نسبت داده اند، اما مستندات تاریخی نشان می‌دهد که این قرآن به ابراهیم پسر شاهرخ تیموری مربوط می‌شود. رد شدن از زیر قرآن در میان شیرازی‌ها یک رسم خاص به حساب می‌آید. طی یک رسم قدیمی، شیرازی‌ها در گذشته روز اول هر ماه قمری به دروازه قرآن می‌آمدند و از زیر قرآن رد می‌شدند و به این ترتیب خود را تا پایان سال در پناه قرآن بیمه می‌کردند. در حقیقت شیراز هم مانند تهران دارای دروازه‌های زیادی بوده که امروز فقط دروازه قرآن باقی مانده است، اما هنوز قدیمی‌های شهر از شش دروازه شیراز نام می‌برند. این شش دروازه عبارت بوندند از دروازه قرآن، دروازه اصفهان، دروازه شیراز، دروازه کازرون، دروازه شاه داعی الی اله. مقبره شاعر مشهور ایران زمین، خواجوی کرمانی مردی که لسان‌الغیب حافظ شیرازی از او تاثیر پذیرفته، نیز در جوار دروازه قرآن واقع شده است. نورپردازی‌های دروازه قران در شب زیبایی این دروازه قدیمی را دو چندان می‌کند. همچنین در میدان ورودی شهر، گل کاری‌های زیبایی به چشم می‌خورد و تندیسی از کاووس ساخته شده که همیشه سبز و گویی برای خوش آمد گویی به مسافران همیشه حاضر است.