آبشار پیران (ریژآو)

«آبشار ریژآو» در شمال باختری شهر «ریژاو»، در نیم کیلومتری روستای «ژالکه»، در 10 کیلومتری شمال خاوری شهرستان «سرپل ذهاب» و در 72 کیلومتری غرب شهر «اسلام آباد» استان «کرمانشاه» جای دارد.

 آبشار ریوآژ که «آبشار پیران» و «آبشار ریجاب» نیز خوانده می­شود، در شمار فهرست آثار میراث طبیعی ایران است. واژه «ریژآو» از ریژ «ریز» و آوو «آب» ساخته شده است، و شاید واژه «ریجاب» نیز دگرگونی یافته همین واژه باشد.

درون گسل 40 کیلومتری «کرند» در شمال غربی «زاگرس» و در شمال شرقی دره «پاتاق» در گذر تاریخ یک ناودیس آهکی پدید آمده است. «ناودیس ریجاب» به درازای 17 کیلومتر و پهنای 5 کیلومتر فراز شده است. کوه­های «باریکه»، «گلبان» و «دالاهو» ناودیس ریجاب را از شمال در برگرفته است و از جنوب غربی نیز کوه­های «رنگالیان»، «پیران» و «شاه­نشین». همراه با رود «الوند» و دره «اژدها» و تنگ­های «بابایادگار» و «شالان» و اشکفت «رطیلان»، آبشار ریژآو نیز یکی از پدیده­هایی است که درون ناودیس ریجاب آشکار شده است.

آبشار ریژآو از «ریجاب» می­آید و در فراز کوه از کنار روستای «ژالکه» بر بلندایی نزدیک به 400 متر به درون دره «هونه» فرو می­ریزد و سپس به روستای «پیران» در تراز هزار متری دریا می­رسد. نزدیک به 5 آبشار درون تنگ­های «پیران» و «بن زرده» فرو می­ریزند، که یکی از آنها آبشار ریژاو است. آبشار ریژآو سه اشکوب دارد، دو اشکوب زبرین بلندتر و اشکوب زیرین کوتاه ­تر است. آب­چاله­هایی در شنگ آهکین زیر آبشار پدید آمده است که در زمین­ شناسی «دیگ غول» خوانده می­شوند.

از میان پوشش آلشار ریژآو گیاهی می­توان گونه­هایی همچون لوط، پسته کوهی، زالزالک، آلبالوی وحشی، تمشک وحشی، بید، انجیر، گردو، انار، چنار، انگور، هلو، و زیتون را سراغ گرفت. در کنار آنها همچنین باید از گونه­های گیاهان دارویی همچون چینور، گنور و ریواس، سماق، اسپن یا اسپند، زو، کنگر، سیرونه، پیچک و کول، قارچ، تولکه، ترشکه، گیلاخه، چاوبازه، شن و سیاکوز یاد کرد.