چشمه گل رامیان

«چشمه گل رامیان» بر سر راه شاهرود به رامیان، در 5 کیلومتری جنوب رامیان و 85 کیلومتری شهر «گرگان» در سرزمین شرقی استان «گلستان» است. از نام­های دیگر چشمه گل رامیان «کبود استخر» و «دالان بهشت» و «پلنگ سره» است.

شاید واژه­ گل که امروز این چشمه با آن خوانده می­شود همان گل در زبان ترکی باشد که «گودال آب» و «دریاچه» است و با زیستگاه ایل گرایلی در این سرزمین پیوند داشته باشد. جدای از چشمه گل، رامیان چشمه‎های دیگری نیز دارد، همچون «نیلبرگ» و «گلبرگ» و «سيد كلاته».

دریاچه یا چشمه گل رامیان یک استخر طبیعی است که در شمار فهرست آثار طبیعی ایران جای دارد. این چشمه­ «آرتزین» با سنگ­های «دولومیتی» بر بستری از سازند آهکی که با شکستن تاقدیس ­هایی جوشیده است و به دوران «کامبرین» تا نزدیکی 540 میلیون سال پیش باز می­گردد.

گل سرچشمه­ جوشان آب خود است که از درون بستر سنگی با چشمه­های نادیدنی سیراب می­شود. چشمه گل از بالا یک گِردی کشیده و از کنار همچون تشت دیده می­شود. شاید هم‎نشینی این پدیده­ها در کنار یکدیگر است که لاجوردی سیر و کبود چشمه گل رامیان را رنگ‎آمیزی کرده است.

چشمه گل رامیان به گستره 750 متر با درازای 90 متر، پهنای 80 متر، به ژرفای 80 متر و بر بلندای 320 متری از تراز دریا قرار گرفته است و یکی از ژرف‎ترین چشمه ­های آب سرد ایران را تشکیل می‎دهد.

چشمه گل رامیان از سه سو با جنگل و از یک سو با کشتزارها و شالیزارهای پیرامون در پیوند است. گل در دامنه کوه «تپه‌آرام»، «قلعه ماران» و رشته کوه «خاکسار» و نیز در شرق رودخانه «قره چای» روان است. آب افزوده­ چشمه گل به رودخانه «قره چای» از شاخه‌های «گرگانرود» گرگان می­ پیوندد. «رودخانه رامیان» نیز که از بلندی­های البرز میاید، در خاور چشمه گل روان است، با گذر از شهر رامیان به گرگان رسیده به گرگانرود می­ریزد.

چشمه گل رامیان زیستگاه ماهیانی همچون ماهی سفید رودخانه‌ای، سیاه ماهی، آبر نوئیدز، قمی، لاک پشت خزری، خرچنگ آب شیرین، مار آبی، ماهیان سرآبی است.

از پوشش گیاهی پیرامون چشمه گل می­توان گیاهانی چون عدسک آبی یک ریشه و چند ریشه، بومادران، جگن، نیلوفرآبی، بولاغ اوتی، پونه آبی، علف هفت بند، بارهنگ را یاد کرد. همچنین درختان پهن برگ، بلوط، درختچه‌های ولیک و «زربین» در یک گستره­ جنگلی 150 هکتاری گسترده شده‎اند.