موزه ی آب بندرعباس واقع در خیابان بیست دو بهمن شهر بندرعباس واقع شده است. ساختمان این موزه در بنایی قرار دارد که پیشینه ی ساخت آن به دوران صفویه می رسد اما به شیوه ای مدرن بازسازی و مرمت شده است. ایران به دلیل قرار گرفتن در منطقه-ی خشک و نیمه خشک سبک های مختلفی را در طول تاریخ جهت ذخیره سازی و استخراج آب شیرین ابداع کرده است که می توان به حفر قنات های آب در مناطق کویری که به نوعی یک مهندسی بی نظیر و هوشمندانه در مدیریت آب به شمار می رود، وجود اولین استخر ذخیره ی آب و تصفیه خانه در محوطه ی تاریخی چغازنبیل شوش، سیستم فاضلاب در تخت جمشید، سد کورت طبس و دستاوردهای بسیار دیگر اشاره کرد. کمبود آب و سخت به دست آوردن آن نیز سبب شده است در میان مردم آب از جایگاه بالایی برخوردار باشد اهمیت این موضع را می توان در میان ضرب المثل های عامیانه ی مردم به روشنی دریافت آنجا که می گویند "افتادگی آموز اگر طالب فیضی/ هرگز نخورد آب زمینی که بلند است" یا "سبوی نو آب خنک دارد" و یا " آب در کوزه و ما تشنه لبان میگردیم" و بسیاری از اصطلاحات عامیانه ی دیگر اشاره کرد. در این موزه انواع مختلف استخراج آب و منابع و محل های نگهداری آب نمایش داده شده است.
در این موزه اشیایی چون کوزه که در زبان محلی "جهله" نامیده می شود، خمره های آب با نام محلی کروش، خمره های سنگی که مومو نامیده می شوند، و پایه مشک با نام سنتی مشک تروز نمایش داده می شود. همچنین در بخشی دیگر از موزه نمادها و مجسمه هایی همچون آب انبار و گاوچاه استفاده شده است گاوچاه به سبکی سنتی در استخراج آب از چاه گفته می شود که برای آن از نیروی گاو استفاده می شود امروزه هنوز در معدود مناطق ایران از این شیوه برای آبیاری مزارع و باغات استفاده می شود. در واقع در این سبک از نیروی گاو به جای نیروی برق استفاده می شود! سایر مواردی که در موزه ی آب بندرعباس نمایش داده می شود عبارتند از پل ها، سدها، چاه های آب شیرین معروف جزیره لافت، اشیا و ابزار قدیمی حفر چاه و قنات آب چون جعله، کندر، چرخ پاه، و هر آنچه که ارتباطی با مایع حیات آب داشته باشد. این موزه فضای مناسبی جهت شناخت آثار و ابنیه های تاریخی در زمینه های مختلف مربوط به آب است.
