کرمان پهناورترین استان ایران از منظر وسعت است که از شرق به استان سیستان و بلوچستان، از شمال شرق به استان خراسان جنوبی، از شمال غربی به استان یزد، از غرب به استان استان فارس و از جنوب به هرمزگان منتهی می شود. این موقعیت ترکیبی از اقوام مختلف از جمله بلوچ ها و عرب ها را مهمان مردمان محلی کرمان کرده است. علاوه بر این که کرمان منطقه ای تاریخی است که از دیرباز محل سکونت ایلات و عشایر بی شماری بوده است که از مهم ترن آنها می توان به ایل افشار، بچاقچی، سلیمانی، لر، جبال بارزی و بحراسمان و نیز قبایل عرب اشاره کرد. هر یک از این اقوام در کنار پوشش محلی کرمانی ها، لباس مختص به خود را به تن می کنند. البته لازم به ذکر است که امروزه در سکونتگاه های شهری و در میان مردم شهرنشین استفاده از لباس محلی رایج نیست و آنچه را تحت عنوان لباس سنتی و محلی این استان توصیف می کنیم و می شناسیم، بیشتر در روستاها و نیز در میان عشایر می توان مشاهده کرد. زنان کرمانی چارقدی به سر می کنند که در زیر گلو محکم می شود. آنها برای پوشش صورت از چیزی به نام پیچه استفاده می کردند که از یال و دم اسب تهیه می شد. سرپوشی دیگر به نام چادر دلاغ نیز در میان زنان کرمان مرسوم بود که چیزی شبیه به چاقچور بود و زیر آن شلوار مشکی به پا می کردند. این زنان زیر پیراهن و روی شلوار خود دامنی به اسم شلیته می پوشیدند که بسیار پرچین بود. به پیراهن اصلی خود پیرن می گفتند که چین دار بود و آستین لوله یا پفی داشت. پیراهن شش ترک، یَل یا نوعی کت مخصوص سرما و پیراهن چین پیله ای دیگر تن پوش های زنانۀ کرمانی را شکل می دهد. آنها کفش هایی به نام های ساغری، قندره، گیوه و گالش به پا می کردند. مردان این خطه کلاه نمدی، کلاه دوره ای، عمامه و کلاه کاموایی بر سر می گذاشتند و تن پوششان از این قرار بود: پیراهنی بلند تا بالای زانو که از دو طرف چاکدار بود، با آستین هایی گشاد و بلند؛ قبا که کتی جلوباز بود و چند دکمه می خورد؛ آنها همچنین سرداری، جلیقه و شال کمر نیز استفاده می کردند و برای پوشش پا گیوه، ساغری، ارسی، زنگال، قندر و شاپسند در اختیار داشتند.
