موزه شاه نعمت الله ولی (کرمان)

موزه ی شاه نعمت الله ولی به سال 1357 خورشیدی در بخشی از مقبره ی شاه نعمت الله ولی که به سَردر امیریه شهرت دارد تاسیس شد. سید نورالدین نعمت الله کرمانی، معروف به شاه نعمت الله ولی از صوفیان، شاعران و بزرگان سده ی هشتم و نهم خورشیدی است. این عارف بزرگ در زمان حیاتش مورد توجه شاهان تیموری بود. در مجموعه  بنای آرامگاهی او تدوام معماری ایران از دوره ی صفویه تا دوره ی قاجار مشاهده می شود.

ساخت آستانه ی مقبره ی شاه نعمت الله در قرن نهم هجری قمری آغاز شد و در طول ششصد سال بعد از آن نیز ادامه داشت و به نوعی می توان در این مقبره تاریخچه ی معماری ایران را در فاصله ی زمانی ششصد ساله مشاهده کرد. مساحت امروزی این عمارت بالغ بر شش هزار متر مربع است. قسمت های مختلف عمارت شاه نعمت الله ولی عبارتند از دو مناره بلند، رواق شاه عباسی، دارالحفاظ، سردر محمد شاهی، صحن وکیل، صحن اتابکی، صحن حسینیه، صحن وکیل الملک و صحن میرداماد. هر کدام از این صحن ها در یک دوره ی تاریخی متفاوت احداث شده، صحن شاه عباس در زمان شاه عباس صفوی، صحن میرداماد و صحن اتابکی در زمان ناصر الدین شاه و صحن حسینیه در زمان محمد شاه قاجار ساخته شده است.

موزه ی مجموعه در زیرگذر دالان ورودی قرار دارد و آثاری که در آن نگهداری می شود در ارتباط با فرهنگ تصوف است. معماری بخش موزه دارای قدمتی در حدود 130 سال است و پیشینه ی ساخت آن به دوران سلطنت ناصر الدین شاه قاجار می رسد. محل موزه درگذشته محل تجمع صوفیان و درویشان بوده است. طریقه ها یا سلسله های صوفیه جزیی جدایی ناپذیر از پیکره ی تصوف اسلامی-اند که تاثیر آنها بر تاریخ، اجتماع، سیاست، فرهنگ، شعر، ادب و.. انکار ناپذیر است. عموماً سلسله های صوفیه از سده ی ششم شکل گرفتند و در بستر تکاملشان در سده های هفتم و نهم به رشد و شکوفایی رسیدند.

در این موزه از برجسته ترین نشان های درویشان و صوفیان چون کشکول و تبر زین نگهداری می شود. کشکول ها در حقیقت ظروف کوچکی هستند که دراویش و صوفیان با خود حمل می کردند. ازدیگر آثار موزه می توان به صفحات قرآن مزین به خط کوفی با قدمتی بالغ بر هشتصد سال، شمشیرهای نگین دار قدیمی، کتب خطی، رحل های قدیمی و یک پته ی سوزن دوزی شده ی بزرگی اشاره کرد که توسط چندین زن کرمانی برای پوشاندن مقبره ی شاه نعمت الله دوخته شده بود. ابعاد آن در حدود چهار متر در دو نیم متر است. برخی این پته را قدیمی ترین پته-ی ایران می دانند.