چهارشنبه سوری جشنی بهاری است که در فرهنگ ایرانی پیش از نوروز، قبل از فرارسیدن سال نو برگزار می شود و در بین اقوام ایرانی از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است. مراسم چهارشنبه سوری ریشه در آئین‌های کهن ایرانیان دارد و هم چنان با اشکال متفاوت در میان بازماندگان اقوام آریایی رواج دارد. چهارشنبه سوری از دو کلمه ی چهارشنبه (آخرین چهارشنبه ی سال) و سوری (سوریک فارسی و به معنای سرخ) تشکیل شده است که به معنای چهارشنبه ی سرخ، مقدمه ی جشن نوروز به شمار می رود.
مردم مناطق مختلف ایران با توجه به آداب و رسوم و سنت‌های خاص مربوط به خود، مراسم چهار شنبه سوری را برگزار می کنند. آتش، مهم ترین عنصر چهارشنبه سوری و وجه اشتراک این آیین نوروزی در همه ی مناطق ایران است. آتش یکی از عناصر چهارگانه و تنها عنصری است که آلوده نمی شود و در نزد ایرانیان نماد روشنی، پاکی، طراوت، سازندگی، زندگی، تندرستی و بارزترین نماد خداوند بر روی زمین است. ایرانیان در شب قبل از آخرین چهارشنبه ی سال (سه شنبه شب) برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان با بر افروختن آتش، پریدن از روی آن، آتش بازی و برگزاری دیگر مراسم چهارشنبه سوری به استقبال نوروز می روند.
برای اجرای این مراسم در اماکن مختلف، به تعداد سه، پنج یا هفت آتش بزرگ می‌افروزند و افراد از بزرگ تا کوچک هر کدام سه بار از روی آن‌ها پریده تا ضعف و زردی ناشی از بیماری و ناراحتی ها و نگرانی های سالی که گذشت را به آتش سپرده و از خود بزدایند و سال نو را با آسودگی و شادی آغاز کرده و سلامت و سرخی و شادی آتش را از آن خود کنند. مردم ایران در حال پریدن از روی آتش ترانه های مختلفی می خوانند که در آن ها درخواست برکت، سلامت، بارآوری و پاکیزگی مطرح می شود، مثل «سرخی تو از من، زردی من از تو». کوزه شکنی، فال گوش نشینی، پختن آش، آب پاشی، بخت گشائی دختران، دفع چشم زخم، شال اندازی، قاشق زنی، فال گرفتن و غیره نیز جزء باورها و رسم های جالب و جذاب در این شب هستند. امروزه مراسم چهارشنبه سوری علاوه بر هیجان انگیز بودن، خطرناک نیز هست.