عشایر لرستان از شاخص ترین افرادی هستند که تاکنون در ایران به بافت گبه پرداخته اند. مردمان ایل بختیاری زندگی را با طبیعت آغاز و با آن به پایان می رسانند از این رو می توان گفت اکثر نقش مایه های آثار این منطقه از طبیعت الهام گرفته شده است. نام گبه در ایلات بختیاری خرسک است و در بعضی دیگر از طایفه ها به نام سومک نیز موسوم است.
در صنعت فرش جهانی خرسک های بختیاری را نیز با نام عمومی گبه می شناسند. خرسک های لرستان یکی از انواع فرش دستباف است که بافتی همچون قالی دارد و با پشم بافته می شود. وجه تمایز گبه با قالی شامل استفاده از زمین های تقریباً یکدست، به کار بردن رنگ های زلال و شفاف در آن نسبت به رنگ های تیره در قالی، قرینهبودن گبه هم به صورت افقی وهم عمودی، استفاده از طرح های هندسی، مثلثی، لوزی و خطوط شکسته می شود و درغالب مواقع "دار" آن افقی است.
این هنر ارزشمند به دست زنان و دختران عشایر و روستایی بافته می شود. افراد مسن در مورد خرسک اینطور می گویند که در گذشته این دست بافت ها به دلیل پرزهای پشمین و بلندش علاوه بر کاربرد به عنوان زیرانداز در زمستان های سرد به عنوان روانداز نیز استفاده می شده است. خرسک های قدیمی بر خلاف گونه های امروزی فاقد ریشه بوده و به صورت دورو بافته می شده است که امروزه نمونه ای از آن در دسترس نیست. و محققان از آنها به عنوان گبه ی پتویی یاد کرده اند. تا قبل از قرن نوزدهم میلادی این دستبافت ها تنها در اختیار عشایر بود اما با انجام پژوهش های محققین غربی بر روی این بافته ها در اروپا و خصوصاً آمریکا گبه طرفداران و علاقه مندان بسیاری پیدا کرد. خرسکهای لرستان عمدتاً دارای غنای رنگی، رنگهای روشن و رنگهای موجود در طبیعت بوده است و در آنها از اشکال و طرحهای هندسی استفاده می شود.
در گبه های لرستان شبیه سازی وجود ندارد و نگاره های جانوری و گیاهی، به صورت بسیار محدود در نقشپردازی هندسی و تجریدی بر زمینه ی رنگ دلخواه هنرمند و محصور در قالب های هندسی، بر اساس خلاقیت، تصور ذهنی و احساسی بافنده شکل می گیرد. منشأ این نقوش را به سفالها و نقوش هندسی و تجریدی لرستان و یا پیش از آن ربط میدهند. به اعتقاد برخی، بافندگانِ گبه ی قشقایی فارس این هنر را از عشایر لرستان آموخته اند.