عبا روپوشی گشاد و بلند است که روی دوش افکنده می­ شود. جلوی آن باز است و آستین­هایی کاذب دارد و از دیرباز به ­طور عمده روحانیون از آن استفاده می­ کنند. در بعضی مناطق عبا از پارچه­ای نمدی به رنگ کرم تا قهوه­ای دانسته شده است که از پشم یا نخ و با استفاده از دستگاه­های نساجی سنتی بافته می ­شود و پس از پایان بافت عملیات تکمیلی روی آن صورت می­گیرد و سرانجام پارچه برش خورده، به ­صورت عبا درمی ­آید.

از دوران ­های تاریخی ایران نیز برای استفاده از عبا روایت­های گوناگونی نقل شده است. در عهد ایلخانیان مردم عادی از عبا استفاده نمی­کردند. در این روزگار، عبا به ­قدری بلند گرفته می­ شده است که بر روی زمین کشیده می ­شد. در دوره‌ی صفویان عبا به ­صورت شنل آستین­دار کوتاه یا بلند درآمد و اهل تصوف و عرفا از آن استفاده می ­کردند. در آن دوره، عبا دکمه یا بند نداشته و بسیار ساده طراحی می­ شده است. شباهت عبا و قبا تا آن دوره بسیار بوده است. عبا در عهد زندیه رواج گسترده­ای یافت و به عنوان بالاپوشی استفاده شد که مانند خرقه و جبه روی قبا پوشیده و بر دوش افکنده می­شد.

اما در عهد قاجار عبا شاخصه­ی پوشش روحانیان شد. عبا با موی شتر و به رنگ سیاه بافته می­شد، به­ گونه­ای که در آن آب نفوذ نکند. گفته می­شود بافت عبا در مناطق جنوبی ایران (بوشهر و خوزستان) سابقه­ای 500 ساله دارد. عبا بافی به دو شکل زمستانی و تابستانی تهیه می شود. به عبای ضخیم یا زمستانی در اصطلاح محلی چقه یا چاقه می­ گویند و به عبای نازک یا تابستانی حله می­گویند.

حله را به­ طور عمده به رنگ سیاه و چقه را به رنگ قهوه­ای تیره یا کرم رنگ تولید می­کنند. هر چقه حدود 2 تا 2.5 کیلوگرم نخ می­ برد در حالی که برای حله کمتر از 350 تا 400 گرم نخ پشمی مصرف می­ شود. مدت زمان بافت با بیشتر شدن ظرافت آن افزایش می ­یابد؛ اما به­ طور متوسط بین چهار تا پنج روز طول می ­کشد تا یک عبا بافته شود. البته باید در نظر داشت افزایش ظرافت بافت سبب نازک­تر شدن نخ ­های تار در بافت می ­شود و امکان پارگی نخ را زیاد می­ کند. در نتیجه برای ترمیم هر باره ­ی آن مدت زمان بافت افزایش خواهد یافت. عبای زمستانی را در برخی از مناطق ایران جوقه یا جوقا نیز می ­نامند.