بهجت صدر نقاش نوگرای ایرانی متولد خرداد ماه 1303 خورشیدی در شهر اراک است. خانواده‌اش در سال 1309 ساکن تهران شدند. او بعد از اتمام دوران دبیرستان به سال 1320 وارد دانشسرای مقدماتی شد و به تشویق یکی از معلم‌های خود نقاشی را به شکل حرفه‌ای آغاز کرد. با تمام شدن دوران دانشسرا معلم نقاشی شد. او معلم نقاشی فروغ فرخزاد شاعر شهیر ایرانی نیز بوده است. وی در سال 1327 به دانشکده‌ی هنرهای زیبا وارد شد خودش در این باره می‌گوید "برای من دانشگاه بسیار مفید بود، تا قبل از دانشگاه پیش جناب پتگر کلاس‌های خصوصی می‌رفتم اما دانشگاه برای من محیط بود، یک محیط زنده‌ای که همه‌ی افراد کار می‌کردند و معمار و نقاش همه در یک محیط کار می‌کردیم.
من صبح زود می‌آمدم مدلم را در دانشکده می‌گذاشتم، سپس به دبستان می‌رفتم و تدریس می‌کردم بعد از آن به دانشکده می‌آمدم و تحصیل می‌کردم با این شرایط در دانشگاه با رتبه‌ی اول فارغ‌التحصیل شدم و به پیشنهاد رئیس دانشگاه "مدال انگ" که از فرانسه می‌آمد و همچنین بورس تحصیلی فرانسه را به من دادند." این نقاش در سال 1335 برنده جایزه سیمین هم‌ترازی شهر سن ویتو شد و یک اثر از او به‌همراه چند کار از نگارگران جوان ایرانی در دوسالانه ونیز پذیرفته شد. او به سال 1339 در دانشگاه تهران مشغول به‌تدریس نگارگری شد و در سال 1341 همزمان با سومین دوسالانه‌ی نقاشی تهران موفق به دریافت جایزه‌ی نخست شد و نگاره‌هایش به سی و یکمین دوسالانه جشنواره‌ی ونیز ارسال شد. بنا به گفته‌ی هنرمندان به‌نام بهجت صدر گرچه دوره‌ای را در رُم کار کرد و برای آموزش و تکمیل آموخته‌هایش سرنوشت‌ساز بود، اما در واقع این هنرمند درک، سابقه و فهم مواد و ارزش نمادها را از ایران به ایتالیا آورده بود. او که عمیقاً با سنت کشور خود پیوند داشت با هنر غربی رویارو و درگیر شد.
دوره‌های متاخر کارش که در آنها از چوب استفاده کرد دقیقاً بیان‌گر همین تجربه‌ی دوگانه است. بهجت صدر به اشیا، طبیعت، درخت و بافت به‌عنوان یک فیگور نگاه می‌کرد، همچنین از پنکه، کرکره و اشیا در بافت نقاشی‌هایش رد و نشان باقی مانده است. این هنرمند پیشگام در هنر نوگرای ایران 19 مرداد 1388 در جنوب فرانسه درگذشت.