هنر سفالگری یکی از زیباترین و کهنترین هنرهای سنتی شهرستان میبد است که بهدلیل اهمیت اقتصادی قابلتوجه و قدمتی که دارد یکی از عرصههای نمود ذوقی و هنری میبدیهاست. در مناطق میبد یزد، مند گناباد خراسان و استهبان فارس سفالگری با خاک سفید انجام میشود و پس از پختن، سطح سفال را با لایهای از خاک سفید خالصتر که ترکیباتش در هر منطقه از ایران فرق دارد، بهصورت دوغاب در میآورند و میپوشانند سپس با رنگهای متنوع نقاشی میکنند و در آخر با لعاب شفاف بیرنگ پوشانده و میپزند. در میبد بیشتر ظروف کاربردی را تولید میکنند. نقوشی که بر روی محصولاتشان بهچشم میخورد یکی خورشید است که بهصورت نقش زن نقاشی میشود و گلهای تزیینی، ماهی، پرنده و نقوش انتزاعی از دیگر نقوش این منطقه به-حساب میآیند.
این نقوش بازتابی از زندگی، آرزوها و خواستههایشان است. رنگ و لعابهایی که در این منطقه بهکار میرود بیشتر آبی، سبز و زرد است و با دورگیریهای ظریف سیاه نقاشی میشود. در این منطقه با خاک نیز اشیائی از قبیل کوزه، خمره و لالجین میسازند که بیشتر برای مصرف خود منطقه است. از پیشینهی سفالگری در میبد اطلاعات زیادی در دست نیست اما آثاری سفالی از جمله قطعهای که دارای نقشبرجسته اسفنکس (ترکیب انسان و حیوان) در این منطقه یافت شده است که نشان از قدم زیاد این هنر در منطقه است. این نقش اسطورهای متعلق به آیینهای ایرانی پیش از زرتشت یعنی بیش از سههزار سال قبل است. سفالینههای دیگری نیز از گورها و مغاکهای قدیمی میبد در کنار جسدها بهدست آمده که مربوط به زمانهای هخامنشی و اشکانی است.
نقش و نگارهای باستانی هنوز در سفال میبد بهکار میرود اعم از گل و گیاه و نقشهای هندسی و یا نقشمایههای انتزاعی و هنرمندانه، که غالباً نماد همان آیینها و باورهای مردم در ادوار قدیم است و دارای جنبههای قوی سمبلیک است. زمینها و تلهای رسی، وسیع و زیادی در استان یزد قرار دارد که از حوالی یزد تا اردکان گسترده شده است و خالصترین و ریزدانهترین آنها در محدودهی میبد وجود دارد که باعث رونق کوزهگری و چینیسازی در این شهر شده است. در واقع وجود سفالگری در میبد با موقعیت زمینشناسی و جغرافیایی آن ارتباط مستقیم دارد. وجود خاک رس مرغوب و معادن سیلیس و کائولین در اطراف میبد، بههمراه ویژگیهای خشکی و کویر بودن منطقه خود دلیلی بر اهمیت و رونق صنایع سفال و چینیسازی میبد بوده است.