قم استانی در جنوب پایتخت ایران است که در غرب سمنان، شمال استان اصفهان و شرق استان مرکزی واقع شده است. مرکز این استان شهر قم است که به دلیل قرارگرفتن حرم حضرت معصومه سلام الله علیها و نیز حرم جمکران از مهم ترین جاذبه های دینی جهان اسلام به شمار می آید و اکثریت قاطع آن مسلمان و شیعه مذهب هستند. آب و هوای این استان خشک و نیمه خشک است. اکثریت جمعیت این استان را فارس ها تشکیل می دهد اما سایر اقوام از جمله ترک، گیلک، مازنی، عرب، کرد، خلج، لر و تات نیز دراینجا زندگی می کنند. پوشاک سنتی و محلی در این استان بیشتر در قدیم رایج بود و امروزه بیشتر زنان را با چادر مشکی و مردان را با کت و شلوار یا پیراهن و شلوار رایج در سایر شهرها در خیابان ها می بینیم. به علاوه قشر روحانی که در قم جمعیت زیادی دارند را معمولاً با لباس خاص روحانیت، یعنی عبا و عمامه در مجامع می بینیم. در میان ایرانیان این استان مذهبی ترین منطقه در کل ایران به شمار می رود که ساکنین آن به باورهای مذهبی خویش بسیار پایبند هستند. وجود حوزۀ علمیه و سکونت تعداد زیادی از علمای مذهبی در این استان نیز مزید بر علت شده است. در گذشته زنان در قم پیراهنی به تن می کردند که تا زانو می رسید و سفید و طرحدار بود. آنها زیر این لباس شلوار می پوشیدند و روی آن دامنی به نام شلیته به پا می کردند که پرچین بود. ارخالق لباس دیگری بود که به تناسب موقعیت روی سایر لباس هایشان می پوشیدند. گیوه، گالش و چرمی پای افزار زنان قدیم قم را تشکیل می داد. آنها حتی در خانه نیز از پوشش سر که یک چارقد سفید بود استفاده می کردند. آن را به شکل مثلثی بر سر می گذاشتند و زیر گلو گره می زدند یا با گیره محکم می کردند. جالب اینجاست که پولشان را نیز در گوشه ای از این چارقد گره می زدند. مردان قم طیف متنوعی از کلاه ها از جمله بافتنی، نخی، پوستی، نمدی، پهلوی و شابگاه (شاپو) به سر می-گذاشتند. پیراهنی به تن می کردند که یقه شیخی داشت و روی آن جلیقه می پوشیدند. کت و قبا نیز به فراخور فصل و موقعیت استفاده می شد. شلوار این مردان ساده و گشاد بود و معمولاً از پارچه هایی مانند دبیت و کرباس دوخته می شد. مردان قمی از گیوه و نعلین به عنوان پاپوش استفاده می کردند.
