استان البرز را به عنوان آخرین استان ایران از منظر تاریخ تأسیس می شناسیم. چرا که تا سال 1388 این استان بخشی از استان تهران بود. امروزه این استان به مرکزیت شهر کرج در میان چهار استان تهران، مازندران، قزوین و مرکزی قرار گرفته است. همانطور که از نامش پیداست منطقه ای سرد و کوهستانی را دربرمی گیرد. پوشش سنتی مردمان این منطقه به پوشاک مردمان پایتخت شباهت دارد. زنان این منطقه شلیته های گلدار به پا می کردند و روی آن پیراهن به تن می کردند. آنها زیر این دامن چین دار که تا روی زانو را می پوشاند شلواری به نام نظامی یا حاج علی اکبری به پا می کردند که مشکی و براق بود. کمر شلوار را به کمک نوعی بند دستباف بلند که بندن یا بندک نام داشت محکم می کردند. روی پیراهن جلیقه می پوشیدند که بسته به وضعیت اقتصادی خانواده از پارچه های با جنس متفاوت دوخته می شد. مثلاً در میان زنان متمول این لباس از جنس مخمل بود. این جلیقه که جزئی از لباس همیشگی زنان قدیم کرجی بود، در میان زنان اقشار پایین تر از پارچه هایی با جنس ارزان تر تولید می شد و معمولاً نیز مملو از تزییناتی مانند سکه دوزی بود. زنان کرج گاهاً و خاصه در فصل سرما روی جلیقه شان کتی به نام قبا به تن می کردند. برای پوشش سر کلاهی که در محل پیشانی سکه دوزی شده بود، و روی آن روسری یا چارقد می پوشیدند. آنها همچنین روی لباس هایشان چادر می پوشیدند که آن را در هنگام کار به کمر می بستند. به طور کلی زنان این خطه رنگ های روشن را برای انتخاب پارچه برای لباس هایشان ترجیح می دادند و در اغلب اوقات از زیورآلاتی حاوی سکه و زردرنگ به عنوان متعلقات پوشاک خود استفاده می کردند که با گوشواره های نقره ای همراه بود. گالش و گیوه و نیز کفش های قزوینی پاپوش غالب زنان کرجی بود. مردان این خطه نیز به دلیل سرمای هوا لباس های دستباف می پوشیدند اعم از کلاه و جوراب های ساق بلند، دستکش و کاپشن. برخی مردان مسن تر کلاه نمدی به سر می کردند و چکمه هایشان نیز ساقدار بود. لباس سنتی کرجی گرچه تا حد زیادی منسوخ شده است، امروزه می توان اثراتی از آن را در برخی از روستاهای اطراف کرج به ویژه در میان زنان مسن مشاهده کرد.