یکی از صنایع ­دستی کاربردی استان سمنان گلیج­ بافی نام دارد. گلیچ همانند اکثر دست­بافته ­های سنتی ایران از قدمت خاصی برخوردار بوده و از آن­جا که این دست ­بافته شبیه به گلیم است، در اصطلاح محلی، آن را بدین نام تلفظ کرده ­اند. تارهای گلیچ از نخ پنبه ­ای پُرتاب و پود آن از پشم ­های الوان است. ابزار ­کار گلیچ ­بافی شبیه به دستگاه نساجی است ولی دست ­بافته شبیه به گلیم است و از آن­جا که با دستگاه نساجی بافته می­ شود، راندمان تولید بیشتر از تولید گلیم بوده و از لحاظ اقتصادی نیز مقرون به صرفه ­تر است. روش بافت گلیچ، مانند پارچه است با این تفاوت که از نخ پنبه ­ای پُر­تاب برای تار استفاده می ­کنند، سپس به هنگام پودگذاری (به روش انگشتی) از پشم­ های الوان استفاده می­ کنند و نقوش زیبایی از اشکال هندسی در رنگ ­ها و طرح­ های مختلف بافته می­ شود. گلیچ به ابعاد سجاده، زیرانداز و پادری بافته می­شود.

گلیچ ­بافی شامل سَرحمومی، آیینه­ کیسه، گلیچ تابلونما، اسب سَری، پادَری، کِج­کیسه و کُرسی ­سَری است؛ سرحمومی، گلیمی است که در آن وسایل حمام را قرار می­ دادند و زمانی که به حمام عمومی می­ رفتند آن را با خود می ­بردند؛ آیینه کیسه، کیسه­ ای است که در قدیم جای وسایل آرایش و گاهی جای نخ و سوزن بوده است؛ اسب­ سَری، گلیچ بزرگی است که در قدیم در عروسی­ ها آن را روی اسب قرار می­ دادند که هنگام بردن جهیزیه و رفتن داماد به حمام (داماد بر روی اسب می­ نشست) نمای زیبایی داشته باشد؛ کج­سری، کیسه ­ای است که در گذشته به ­صورت کج روی دیوار آویزان می­ کردند و داخل آن قاشق و چنگال می ­انداختند ولی امروزه داخل کیسه الیاف می­ریزند و به ­عنوان کوسن روی مبلمان استفاده می ­­کنند؛ کُرسی ­سری، وسیله ­ای است که در قدیم بر روی کرسی خانه انداخته می­ شد تا زیبایی داخل خانه را دو­چندان کند. از طرح ­های معروف گلیج می ­توان به طرح­ های گرجی­ دونه (منظور لوزی داخل گلیم است)، طرح دم­دار، طرح پنجه ­گل، طرح خوارجین، و طرح چهار­دستمال اشاره کرد. شهرها و روستاهای شمالی استان سمنان به نام­ های اروست، فولاد محله، رضاآباد و چاشم تولید­کنندگان اصلی این دست­ بافته‌ی زیبا هستند. نکات مهم در نگهداری از گلیچ حفاظت از آن در برابر باد، رطوبت مداوم، حرارت آتش، اشعه‌ی مستقیم و مدام خورشید، سفید­کننده­ های شیمیایی و اشیای نوک ­تیز است. گلیچ با آب ولرم و صابون قابل شستشو است.