چنته یا آئینه دان یکی از دست بافت های عشایر استان فارس است در لغتنامه ی دهخدا در تعریفش چنین آمده است "توشهدان درویشان که عموماً از جنس قالی و قالیچه به شکل کیسه ای دوخته، اطراف آن را چرم دوزی می کنند و از گردن آویزند و چیزهایی خرد و ریز درون آن گذارند". و در تعریف ادبیات فرش شناسی به هر توشه دان کوچک دستبافتی که از خورجین کوچکتر باشد و غالباً دو لنگه نیست و یک واحد مستقل است چنته می گویند. نوع مواد اولیه ی آن کاملاً مانند قالی است و تنها تفاوت آن در ابعاد و اندازه ی آن است. این بافته صرفاً توسط زنان بافته می شود و درواقع شبیه به نوعی ساک، کیسه و یا توبره است که از آن برای نگهداری وسایل مختلف در زندگی عشایری استفاده می شود.
چنته معمولا از دو قطعه قالی کوچک مستطیل بافته شده به ابعاد 30 در 40 سانتیمتر که با ظرافت از سه طرف (به شکل پاکت) به هم دوخته شده است و در دو طرف پائین آن دارای دو منگوله ی رنگی و در قسمت بالا دارای دسته ای مانند کیف است. این دسته از جنس خود چنته بافته شده است که سبب شده این وسیله قابلیت کیف یا آویز داشته باشد. برای بافت چنته با توجه به عرض کم آن زمان برپا کردن دار برای تعداد بیشتر از پنج عدد دار تهیه می شود و یک بافنده ی چنته می تواند با یکبار برپا کردن دار و چارچوب به تعداد 10 تا 20 عدد چنته ببافد که هر کدام می تواند نقش متفاوت داشته باشد.
این بافت روش های مختلفی دارد از انواع بافت قالی، بافت گلیم، بافت جاجیم، بافت خورجین و سایر بافتها برای بافت چنته استفاده می شود. از هر دو نوع گره فارسی و ترکی در بافت این محصول استفاده می شود. جنس تار و پود پشمی است تارها اغلب سفید و پودها اغلب رنگرزی طبیعی دارند و در طیف رنگ های بسیار متنوع و درخشان و بیشتر در گروه رنگ های قرمز، طلایی، آبی و سبز قرار میگیرند. دار این نوع بافته افقی است. تنوع و فراوانی نقش و نگارها در این دست بافت ها بسیار زیاد است، اما تمرکز زنان بافنده بر حفظ عناصر بنیادینی بود که بخشی از فرهنگ کهن این مرز و بوم را جلوه گر می ساخت. در میان این طرح ها، نگاره هایی هستند که اصل آنها به اعتقادات اساطیری و نگاره های نمادین زمان های بسیار دور پیوند می خورد و نشان از نمونه های آغازین پیش از تاریخ دارند که می توان اثر آنها را در آفریده های سفالگران هزاره های چهارم تا سوم پیش از میلاد مسیح بازجست و تعدادی برآمده از نقش مایه های هخامنشی، ساسانی و دوران آغازین اسلام هستند. از نقش مایه های به کار رفته ی این بافندگان قشقایی می توان به نقوش طاووس، بته جقه، گردونه ی خورشید، قوچ، پرنده، گلهشتپر، نقش زیگزاگ یآب، چلیپا، گل شقایق و بوته های صحرایی اشاره کرد.