پروین دولت آبادی شاعر انساندوست، و معروف به شاعر کودکان در سال 1303 در اصفهان چشم به جهان گشود. او فرزند فخرگیتی و حسام الدین دولت آبادی، دو تجدد خواه شناخته شده ی اجتماعی و فرهنگی دوره های اواخر قاجار و پهلوی نخست بود.
مادرش مدیر مدرسه ی ناموس اصفهان بود و پدرش شاعر و مدیر اداره اوقاف اصفهان و سپس نماینده ی مردم اصفهان در دوره های چهاردهم و هجدهم مجلس شورای ملی بود. پس از نقل مکان خانواده اش به تهران سال های نخست دبیرستان را در مدرسه نور و صداقت گذراند و سال های بعد را در مدرسه ی آمریکایی نوربخش درس خواند. در همین سال های دبیرستان بود که استعداد شاعر ی اش شکوفا شد. وی پس از آن برای ادامه ی تحصیل وارد رشته ی نقاشی و مجسمه سازی در دانشکده هنرهای زیبای تهران شد، اما پس از بازدید از پرورشگاه کودکان بی سرپرست درس را رها کرد و در مقام مدیر پرورشگاه شهرداری بدون دریافت حقوق به کار پرداخت. در همین محیط بود که با دنیای کودکان آشنا شد.
پروین دولت آبادی گذشته از آن که چون مادر و پدر و دیگر اعضای خانواده خود به فعالیت های فرهنگی و اجتماعی متعدد پرداخت سنت شعرگویی خانواده خود را نیز استمرار بخشید. حاصل این توجه در مجموعه های شورآب، آتش وآب و مهرتاب نشر یافته است. یکی از مهم ترین بن مایه های شعری پروین دولت آبادی عشق است. از اوست " بس که بر چهره ی خود سیلی پرهیز زدم/ طعنه بر برگ خزان دیده ی پاییز زدم" علاوه بر این او یکی از پیشگامان شعر جدید فارسی برای کودکان و نوجوانان به شمار می آید و حاصل کوشش های ادبی وی در مجموعه ای بر قایق ابرها تدوین شده است.
دولت آبادی بیش از 50 اثر برای کودکان دارد که از آن میان می توان به حروف الفبای فارسی با نقش حیوانات، خانه ی مقوایی، گل را بشناس کودک من، مرغ سرخ پا کوتاه، گل بادام، گل آمد و گل آمد (نوشته ی هناس کریستین آندرسن با ترجمه ی ایشان) و هلال نقره ای اشاره کرد. کتاب شعر گل بادام او جایزه ی شعر برتر شورای کتاب کودک را در سال 1366 از آن خود کرد. شعر او به ویژه سروده های مجموعه گل بادام مملو از نگاه ساده و کودکانه و در عین حال عمیق به زندگی و پدیده هاست. از اوست " نارون به باد گفت/ ای دم تو گرم/ آمدی که بر تنم کنی/ آن حریر نرم/ با تو هر نفس بهار/ می دمد به پیکرم/ آمدی خوش آمدی بیا/ با تو می شود بهار باورم/ باد رقص کرد گرد نارون/ سربسر پر از جوانه شد/ باغ خنده کرد و گل دمید/ نارون بهار را نشانه شد." او برخلاف برخی دیگر از شاعران کودک زبان پند و اندرز را به کار نگرفته بلکه مخاطب را به دیدن و چگونه دیدن و کودکانه دیدن فراخوانده است. پروین دولت آبادی در تاریخ 27 فروردین ماه 1387 در اثر عارضه ی قلبی جهان فانی را وداع گفت.