تاریخ با شکوه میاندوآب مدیون موقعیت جغرافیایی آن است .این شهر دربهـترین نقطه آب وهوایی به عنوان یکی از شهرهای جنوبی اسـتان آذربایجـان غربـی درشمال غرب ایران می باشد که همسایگان آن ازشمال استان آذربایجان شرقی ،از غرب دریاچه اورمیه ودرجنوب شهرستانهای تکاب ، شاهیندژ، بوکان ومهاباد می باشد. میاندوآب بامساحت 2174 کیلومتر مربع وتعداد جمعیت 273،949نفر با 4 بخش(مرکزی ، باروق ، مرحمت آباد وبکتاش )یکی از بزرگترین شهرهای استان می باشد.وجه تسمیه نام شهرمـیاندوآب بعلت واقع شدن این شهـردرمیان دو رودخانه بنام های زرینه رود(جغاتی) وسیمینه رود(تاتاوی ) ،میاندوآب یا قوشاچای نامیده شده است. میاندوآب از جایگاه ارتباطی، نظامی و استراتژیک ویژه ای در سطح منطقه شمال غرب کشور برخوردار است و به دلیل واقع شدن در مسیر راه شهرهای تبریز ـ مراغه ـ سنندج و ارومیه و پیوند دادن استان‌های آذربایجان غربی ، آذربایجان شرقی و کردستان اهمیت و نقش مهمی برخوردار است. این شهر با آب وهـوای معتدل ومهمان نوازی مردمانش مشهور بوده وسوغات آن کلّه قند است. شهر میاندوآب در دشت میـاندوآب که به عنـوان چهارمین دشت حاصل خیز کشـور شناخته شده واقع شده است ، استعداد بالقوه ، خـاک مرطوب وحاصـل خیز، آب فراوان برای کشتزارهای بزرگ، تنوع انواع محصولات زراعی،سردرختی،میاندوآب را به یکی از قطب‌های اصلی و بزرگ تولیدکننـده محصولات کشاورزی در آذربایجان غربی و قطب تولید وصادرات نهال در شمال غرب تبدیل نموده است .
سوابق تاریخـــی :
میاندوآب در گذر زمان پایتخت ملل ودول مختلف از جمله مانائیها ، اورارتوها بوده
که امروزه آثار به جا مانده از این تمدن ها به شـکل قلاع در روستـاهای اسـلام تپه (حجاریهای صخره ای معروف به شاه تپه) ،قیزقلعه و جان آقا گواهـی برراستین بودن این ادعـاست.
_0.jpg)
سنت استپانوس.JPG)